عده ای- كه در زمان ما نمونه ی آنان زیاد است- از آنجا كه راز معجزه را درك نمی كنند
با وجود اینكه دلشان می خواهد به نحوی از انحاء خود قرآن را بپذیرند ولی معجزه
بودن آن را انكار دارند و یا بكلی و از ریشه وجود معجزه را در عالم نفی كرده و تمام
معجزاتی را كه در قرآن آمده- مثل شكافته شدن دریا برای موسی و یا اژدها شدن
عصای او- به معانی طبیعی حمل نموده و به توجیهات باردی دست می زنند، و این
چیزی جز انكار قرآن نیست.
قرآن مجید در آیات متعددی به نقل معجزات انبیاء سلف می پردازد و این گونه
آیات كه هم اكنون مورد بحث ماست اولاً اصل وجود معجزه را اثبات كرده و ثانیاً
می رساند كه قرآن نیز یكی از معجزات الهی است. این ما هستیم كه بایستی دعوت
قرآن را كه همواره بندگان با وجدان را دعوت به تفكر می كند اجابت نموده و
موضوعات قابل تفكر و تعقل را كه یكی از آنها همین موضوع معجزه بودن قرآن
است مورد اندیشه ی انسانی قرار دهیم و راز آن را كه از رازهای بسیار بزرگ معارف
اسلامی است كشف نماییم. و اینك ما از لغت «معجزه» آغاز می كنیم.
مجموعه آثار شهید مطهری . ج26، ص: 178