كم كم مجالس ختم هم به یك شكل دیگری پیدا می شود. یك وقتی راجع به همین مسجد [1]، رفقا صحبت می كردند درباره ی اینكه مجالس ختم در اینجا ادامه داشته باشد یا نداشته باشد. نظر به یك وضعی كه هرچه هم اولیای مسجد اصرار می كنند و فشار می آورند باز هم بعضی از خانمها با یك وضع نامطلوبی در جلسه ی ختم شركت می كنند، رفقا و دوستان تصمیم گرفتند اساساً مجالس ختم را برداریم. یك فكر مانع شد و آن اینكه اگر مجالس ختم را از مساجد بردارند، می برند در باشگاهها، وقتی بردند در باشگاهها آنجا دیگر نه قرآنی خوانده می شود، نه جزوه ای پخش خواهد شد، نه واعظی می آید كه دو كلمه برای مردم وعظ و اندرز و سخن دینی بگوید، باز یك نفر می آید چهار كلمه چرت و پرت می گوید، بعد هم می گوید: یك دقیقه سكوت، به روح آن مرده هم صلوات. به خاطر همین، دندان روی جگر گذاشتیم و گفتیم حالا باشد ان شاءاللّه بلكه تدریجاً بر آن مشكل هم پیروزی پیدا بشود؛ و من این را مخصوصاً عرض می كنم: آقایان! یكی از شعارهای ما مساجد است. احترام مسجد را حفظ كنید. به خانمهایتان و به خانمهای خویشاوندانتان و به هركسی كه با او دوست و آشنا هستید بسپارید، بگویید لااقل در مشاهد مشرّفه كه شركت می كنید، حرم امام رضا كه می روید، مسجد كه می آیید، شعار اسلامی حجاب اسلامی را حفظ كنید. حالا هر جهنم دره ی دیگری می خواهید بروید به هر وضعی می خواهید بروید بروید، آخر مسجد را چرا؟ این كار دو گناه است كه هم یك زن خودش را جلو مردهای بیگانه لخت و عور كند، و هم با این وضع بسیار زننده بیاید در مسجد و احترام مسجد را بشكند. من حتی نمی توانم بگویم گناه این از آن گناه كمتر است. آنوقت آن میّت بدبخت چه حالی دارد؟ ! مجلس ختم را می گیرند برای اینكه طلب مغفرت برای یك میّت بكنند؛ بعد این زنها می آیند موجب صد گناه می شوند در آن مجلس ختمی كه بناست طلب مغفرت بشود. شما را به خدا قسم به این خانمهایی كه به نوعی با آنها وابستگی و آشنایی دارید بسپارید، بگویید لااقل این یك ساعت، خودتان و احترام مسجد را حفظ كنید. تنها این مسجد را نمی گویم، خیلی مساجد دیگر چنین وضعی دارند.

---