عرض كردم كه در اسلام اصول و شعارهایی است. هیچ با خودتان فكر كرده اید كه فلسفه ی اینكه باید عزاداری امام حسین علیه السلام هرسال تجدید بشود چیست؟ عزاداری معمولی در افراد عادی، اسلام می گوید سه روز است؛ یعنی اگر كسی پدر یا برادرش مرد سه روز به عنوان یك فرد عزادار در خانه می نشیند، مسلمین هم وظیفه دارند به تسلیت او بروند و بعد از سه روز باید غائله را خاتمه بدهد. تنها موضوعی كه گفته اند برای همیشه باید آن را احیا كنید و برایش بگریید، آن را زنده نگه دارید و نگذارید فراموش بشود، مسئله ی عزاداری حسین بن علی است، چرا؟ آیا حسین بن علی نیازی دارد كه ما و شما بیاییم بنشینیم برایش گریه كنیم، مثلاً تشفّی قلبی پیدا می كند، العیاذ باللّه عقده های دلش خالی می شود؟ یا عقده های دل فاطمه ی زهرا و یا حضرت امیر خالی می شود؟ اصلاً آنها عقده ی دل دارند كه بخواهند خالی كنند؟ امام صادق فرمود: سوره ی والفجر را بخوانید كه سوره ی جد ما حسین بن علی است. گفتند:

آقا به چه مناسبت؟ فرمود: آیات آخر سوره ی والفجر: یا اَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ. ارْجِعی اِلی رَبِّكِ راضِیَةً مَرْضِیَّةً. فَادْخُلی فی عِبادی. وَ ادْخُلی جَنَّتی [1]. ای صاحب نفس آرام! به سوی پروردگارت بازگرد، تو از پروردگارت خشنودی، عقده ای در روح تو وجود ندارد.

تو آگاهانه كار خودت را انجام دادی، از كار خودت هم خوشحالی. خدا از تو راضی است. حالا برو در زمره ی بندگان خاص من، در زمره ی بندگان ما باش. حسین رفت نزد پدر و برادر و مادر و جد بزرگوارش، آنها در یك سعادتی هستند كه برای ما قابل تصور نیست. عقده ای ندارند كه ما بخواهیم برای تشفّی عقده ی آنها كاری كرده باشیم. پس مسئله چیست؟ تشفّی این است كه اسلام اصلی دارد به نام اصل عدل: اِنَّ اللّهَ یَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَ الْاِحْسانِ وَ ایتاءِ ذِی الْقُرْبی وَ یَنْهی عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْكَرِ [2]. اسلام اصلی دارد به نام مبارزه با ظلم و ستمگری، اصلی دارد به نام حماسه ی شهادت. حسین سمبل احیای عدالت اسلام است. حسین سمبل مبارزه با ظلم در دنیای اسلام است، حسین حماسه ی شهادت است، حسین شعار عدالت اسلامی است، شعار عدالت است. تا شما نام حسین را زنده نگه می دارید، یعنی ما طرفدار عدالت اسلامی هستیم. اینكه پرچم سیاه بالای خانه تان می زنید یعنی من وابسته به حسینم، كدام حسین؟ همان حسینی كه در راه عدالت شهید شد. پس من وابسته به عدالت اسلامی ام. من وابسته به حسینم، كدام حسین؟ همان حسینی كه در راه خدا هرچه داشت داد، آن حسینِ پاكباخته در راه خدا. پس من طرفدار پاكباختگی در راه خدا هستم. خود همین شعار است. اسم بچه تان را هم كه حسین می گذارید- اگر توجه داشته باشید- می خواهید این شعار را زنده نگه دارید. این است كه به ما گفتند نگذارید این [حادثه ] فراموش بشود. سال به سال این خاطره را تجدید كنید. وقتی كه این خاطره را تجدید می كنید متن وقایع را برای یكدیگر بازگو می كنید. وقتی متن وقایع را بازگو می كنید می بینید چگونه است كه حسین برای عدل اسلامی قیام كرد و در مقابل ظلم ایستادگی كرد؛ صحنه ای و حماسه ای می بینید كه نظیرش در همه ی دنیا هرگز وجود ندارد. این هم خودش تعظیم شعائر است. ذلِكَ وَ مَنْ یُعَظِّمْ شَعائِرَ اللّهِ فَاِنَّها مِنْ تَقْوَی الْقُلوبِ [3]. هركسی كه شعارهای الهی را زنده كند و بزرگ بشمارد این نشانه ی آن است كه قلبی پاك و متقی و پرهیزكار دارد. آری امام حسین علیه السلام در دل هر مسلمان حقیقت خواه و عدالت خواهی جا دارد. اِنَّ لِلْحُسَیْنِ مَحَبَّةً مَكْنونَةً فی قُلوبِ الْمُؤْمِنینَ همانا حسین بن علی یك محبت مرموز و پنهانی در دل هر مؤمنی دارد، چرا؟ خیلی واضح است، چون هر مؤمنی در دلش یك علاقه ای به اسلام دارد؛ چون به اسلام علاقه دارد حسین را كه در راه جانبازی اسلام می بیند كه جان و مال و فرزندان و همه چیزش را در راه اسلام فدا كرد از اسلام جدا نمی بیند و اسلام را از حسین جدا نمی بیند. به آن مقدار كه خودش را وابسته به اسلام می بیند وابسته به حسین بن علی علیه السلام می بیند. نه تنها ابا عبداللّه، همه ی كسانی كه در راه خدا و در ركاب اباعبداللّه علیه السلام شهید شدند همین طور هستند. روز تاسوعاست و من باید مقداری ذكر مصیبت كنم و شما را توجه بدهم به فلسفه ی قیام حسینی از یك طرف و فلسفه ی عزاداری حسین بن علی علیه السلام از طرف دیگر.

---