در الكنی و الالقاب، ذیل اسم العرجی به مناسبت این شعر معروف عرجی: «اضاعونی وای فتی اضاعوا- لیوم كریهة و سداد ثغر» الی اخره، داستانی از اصمعی و یك نفر كنّاس نقل می كند كه آن كنّاس كنّاسی را بر احتیاج و كلاّشی و كاسه لیسی ترجیح می دهد.

ایضاً در نامه ی دانشوران، ذیل احوال بوعلی سینا داستان عبور بوعلی به كنّاسی [را] نقل می كند كه با خود این شعر را زمزمه می كرد: بوعلی نزدیك رفت و گفت (در حالی كه وزیر بود و با دبدبه می رفت) : واقعاً كه از این بهتر نمی شود نفس را گرامی داشت كه تو داشتی. كنّاس جواب داد: نان از شغل خسیس خوردن به كه زیر بار منّت رئیس رفتن.