نهج البلاغه، حكمت 229:

كفی بالقناعة ملكاً و بحسن الخلق نعیماً.

سعدی: در نامه ی دانشوران ضمن احوال شیخ الرئیس می نویسد:

شیخ در ایام وزارت روزی به كنّاسی گذشت، شنید كه با خود زمزمه می كند: شیخ پیش رفت و گفت كه حقیقتاً از این بهتر نمی شود نفس را گرامی داشت كه تو داشته ای. كنّاس نگاهی كرد و دانست كه وزیر است و گفت: در عالم همت، نان از شغل خسیس خوردن به كه بار منت رئیس بردن. بوعلی غرق عرق شد و با شتاب تمام بگذشت.