این است كه علیّ الوردی- با اینكه خودش یك فرد ماركسیست است- در كتابش می گوید حق این است كه این مسئله را هزارسال قبل از كارل ماركس قرآن مطرح كرد: وَ ما اَرْسَلْنا فی قَرْیَةٍ مِنْ نَذیرٍ اِلّا قالَ مُتْرَفوها اِنّا بِما اُرْسِلْتُمْ بِهِ كافِرونَ. قرآن می گوید ما هرجا پیغمبری فرستادیم و ندای حق و عدالت داد (چون پیغمبران در منطق قرآن منادی حق و عدالت- هر دو- هستند، منادی دعوت به خدا و دعوت به عدالت هر دو) مترَفها، در تنعم فرو رفته ها، در مقابل اینها ایستادند و گفتند ما این حرفها را قبول نداریم، اینها دروغ و كذب است؛ شما را قبول نداریم، شما چنین و چنانید؛ چرا؟ چون پیامبران منادی عدالت بودند و طبقه ی مترف و متنعم و غرق شده در نعمت احساس می كرد اوست كه زیان می بیند، لذا در مقابل انبیا می ایستادند. این است كه قرآن همیشه از طبقه ای تحت عنوان ملأ، مستكبرین، مترفین یاد می كند. هر پیغمبری را كه نام می برد، می گوید ملأ و مترفین و مستكبرین آن قوم در مقابلش ایستادند. البته قرآن از گروهی دیگر یعنی اغفال شدگانِ این مستكبرین و ملأ و مترفین هم یاد می كند. این یك حقیقتی است و این جامعیت بیان قرآن مجید را می رساند ولی آیا منطق قرآن این است كه هركسی كه در طبقه ی متنعم باشد جبراً وجدانش دعوت پیغمبران را نفی می كند و هركه در طبقه ی محروم باشد جبراً می پذیرد؟ نه، قرآن این مطلب را قبول ندارد، یعنی باز می رسیم به مسئله ی استقلال وجدان انسان از نظر قرآن، همان اِنّی اَعْلَمُ ما لاتَعْلَمونَ كه خدا فرمود: ملائكه! شما در انسان یك چیز را دیدید ولی من در آن عمق ضمیر انسان نیرویی نهاده ام كه علی رغم همه ی این جنبه های خاكی انسان، حقیقت را در خودش متجلی می كند.

ممكن است یك انسانی باشد از نظر شرایط مادی در نهایت برخورداری، یعنی امكانات برای او در حد اعلی وجود داشته باشد، اما حق پرستی و حقیقت پرستی، او را مدافع حق و حقیقت و مظلوم قرار دهد. وضع زندگی و اوضاع و شرایطی او را در طبقه ی ظالم قرار داده، ولی وجدانش می آید او را حامی مظلوم می كند. قرآن به این اصل هم اهمیت زیادی می دهد.