اسلام به طور مسلّم با اینكه دینی است اجتماعی و برای جامعه شخصیت قائل است، حیات و ممات قائل است، سعادت و شقاوت قائل است، مصلحت و مفسده قائل است، به تقدم مصلحت جامعه بر مصلحت فرد قائل است و امتیازات طبقاتی را لغو كرده است، با همه ی اینها در عین حال نظام اجتماعی اسلامی حقوق و امتیازات واقعی افراد را نادیده نمی گیرد، فرد را از نظر شخصی در مقابل اجتماع ناچیز نمی شمارد، مانند برخی مفكّرین جهان نمی گوید فرد هیچكاره است، هر چه هست جامعه است، جامعه ذی حق است نه فرد، جامعه مالك است نه فرد، جامعه اصیل است نه فرد. به طور مسلّم اسلام حقوق اختصاصی قائل است، مالكیت اختصاصی قائل است، برای فرد اصالت و استقلال قائل است، عدالت را به این نمی داند كه فرد در جامعه بكلی نابود بشود، عدالت را به این می داند كه شرایط یك مسابقه ی صددرصد كامل همیشه فراهم باشد و به حكم این مسابقه كه در میدان كار و تكلیف و فضیلت صورت می گیرد امتیازات و حقوق اختصاصی به افراد اعطا شود. البته آن چیزی كه به هیچ وجه قابل تردید نیست این است كه اسلام با امتیازها و تفاوت گذاشتن هایی كه مربوط به عمل و تقوا و علم و جهاد در راه حق نیست به شدت مبارزه كرده؛ نه تنها در دستورهای خود مبارزه كرده، عمل پیشوایان بزرگ دین این طور بوده است. جامعه ی بی طبقه ی اسلام، یعنی جامعه ی بی تبعیض، یعنی جامعه ای كه امتیازات موهوم در آن بی اعتبار است، نه جامعه ی بی تفاوت كه حتی امتیازات و مكتسبات و لیاقتها و استعدادها نیز در آن اجباراً نادیده گرفته می شود.