آداب جمع ادب است. تشریفاتی كه انسان برای كارهای خود قرار می دهد، آداب آن كار نامیده می شود. مثلاً خوردن یك عمل طبیعی است. انسان می تواند احیاناً مانند حیوانات با دهان آب یا غذا بخورد و می تواند با دست بخورد و یا با قاشق بخورد، می تواند با دست راست بخورد و یا با دست چپ بخورد، می تواند با دست نشُسته یا قاشق كثیف بخورد و می تواند با دست پاكیزه و یا قاشق پاكیزه بخورد.

اینكه انسان غذا را با دست راست بخورد و دست یا قاشقش شسته باشد، هنگام شروع بسم اللّه بگوید، با تأنّی بخورد، لقمه ها را زیاد بجود، آداب غذا خوردن نامیده می شود. افراد هنگام برخورد به یكدیگر معمولاً آدابی را رعایت می كنند. بعضیها سر خود را می جنبانند یا كلاه خود را برمی دارند و شنیده ام بعضی از ملتها بینی های خود را به هم می مالند، و آنها كه یادشان نرفته كه انسانند و می دانند بهترین وسیله ی تفهیم معنویات برای انسان سخن است و بهترین آرزویی كه یك نفر برای یك نفر دیگر باید بكند این است كه برای او سلامت و صلح و مسالمت بخواهد، اینها وقتی كه به یكدیگر می رسند می گویند: «سلام علیك» یعنی من برای تو از خداوند سلامت و مسالمت آرزو می كنم. سلام ادبِ ملاقات است. همچنین هر كاری آدابی دارد و همین قدر مثال كافی است. سفر نیز به نوبه ی خود اخلاق و آدابی دارد؛ یعنی انسان باید از برخی خصلتهای روحی بهره مند باشد، مثل اینكه نسبت به دیگران مهربان باشد و به چهره ی آنها لبخند بزند و هم پاره ای آداب را باید رعایت كند، مثل اینكه مثلاً قبل از مسافرت دوستان خود را آگاه كند و با آنها موادعه و خداحافظی نماید. بعداً به تفصیل درباره ی اخلاق و آداب سفر بحث خواهیم كرد.