تا صد سال پیش كه تمدن جدید به ایران نیامده بود و وسایل ارتباط بین شهرها كمتر بود، مردم هر شهری معمولاً وجوهات خود را به علمای همان شهر می پرداختند و غالب آن وجوه در همان جا مصرف می شد. ولی در یك قرن اخیر در اثر پیدایش وسایل جدید ارتباطات و نزدیك شدن منطقه ها به یكدیگر، عادت بر این شد كه وجوهات به همان كسی داده شود كه مرجع تقلید است. مراجع تقلید از این پس علاوه بر این كه مركز توجه عواطف بود و امرشان مُطاع بود، در نتیجه ی رسیدن سهم امام امكانات جدیدی در اداره ی حوزه های علمیه یافتند و حوزه ها توسعه یافت. مجموعاً در اثر توسعه ی ارتباطات و ازدیاد رفت و آمدها و ملاقات مردم با مراجع از نزدیك و توسعه ی حوزه ها و زیادتر شدن محصلین و فارغ التحصیلان كه تدریجاً شهرها و دهات را زیر پوشش خود قرار داد، ریاستها و زعامتها و قدرتهای بزرگ به وجود آمد. شخصیتی كه برای اولین بار در قرن اخیر ریاست و زعامت كلی پیدا كرد و وسایل ارتباطی جدید كمك بزرگی شد برای توسعه ی دامنه ی ریاست و زعامت وی، مجتهد بزرگ مرحوم آیت اللّه حاج میرزا محمد حسن شیرازی (اعلی اللّه مقامه) بود.

اولین مظهر این قدرت و ریاست، فتوای معروف ایشان در مورد قرارداد معروف تنباكو بود. بعد از ایشان نیز برای اَخلافشان كم و بیش همچو زعامتها و ریاستها پیش آمده است. طرز وصول سهم امام همان طوری است كه گفته شد. كیفیت مصرف رساندن آن هم طبق سنت معمول صد درصد بستگی دارد به نظر شخصی كه به دست او رسیده است. تاكنون معمول نبوده كه دفتر و حساب و رسیدگی و بیلانی در كار باشد. خوب به مصرف رسیدن آن بستگی داشته به میزان زهد و تقوا و خداترسی شخص مرجع وجوهات، و دیگر حسن تشخیص و اشتباه نكردن او، سوم امكانات و قدرت حسن اجرای وی.