در حدیث است كه خداوند شفاعت سه طبقه را در قیامت قبول می كند: یكی طبقه ی انبیا، بعد از آنها طبقه ی علما. (در اینجا چون اسم اوصیا ذكر نشده است و روایت هم از ائمه ی ما هست، پس مقصود از علما علمای ربانی هستند كه در درجه ی اول شامل خود ائمه ی اطهار می شود و در درجه ی بعد شامل علمایی كه واقعاً راه آنها را پیش گرفته اند) .

بعد فرمود: «ثُمَّ الشُّهَداءُ» از این دو طبقه- از طبقه ی انبیا و طبقه ی ائمه و علمایی كه راه ائمه را پیش گرفته اند- كه بگذریم، طبقه ای كه در قیامت ظهور می كند برای شفاعت، طبقه ی شهدا هستند. این شفاعت، شفاعت هدایت است؛ ظهور و تجسم حقایقی است كه در دنیا وقوع یافته است. بعد از انبیا و اوصیا و علمایی كه پیرو واقعی آنها بودند، شهدا هستند كه گروه گروه مردم را از ظلمات گمراهی نجات داده و به شاهراه روشن هدایت رسانده اند. امیرالمؤمنین علیه السلام می فرماید: خدا شهدا را در قیامت با بهاء و جلالی و با عظمت و نورانیتی وارد می كند كه اگر انبیا از مقابل اینها بگذرند و سوار باشند، به احترام اینها پیاده می شوند. اینقدر خدا شهید را با جلالت وارد عرصه ی قیامت می كند.