یك كسی عالم است و از راه علم به جامعه خدمت می كند و در حقیقت از كانال علم از فردیت خود خارج می شود و به جامعه می پیوندد؛ شخصیت فردی اش از مجرای علم با شخصیت اجتماع متحد می گردد، آنچنان كه قطره با دریا متحد می گردد. عالم در حقیقت جزئی از شخصیت خود را یعنی فكر و اندیشه ی خود را با این پیوستن به اجتماع جاوید می كند. یك نفر دیگر مخترع است، از طریق اختراعش به جامعه می پیوندد؛ خدمتش به اجتماع این است كه فن خودش، صنعت خودش، و خودش را از راه صنعتش در اجتماع خودش جاوید می كند. یكی هنرمند است، مثلاً شاعر است، خودش را از طریق فن و هنرش جاوید می كند. یك نفر معلم اخلاق است، اندرزگوست، خودش را از راه اندرزهای حكمت آمیزش كه سینه به سینه منتقل می شود، در جامعه جاوید می كند. یكی هم شهید است، از راه خون خودش، خودش را در اجتماع جاوید می كند، یعنی خون جاوید در اجتماع به وجود می آورد. به عبارت دیگر، یكی به فكر خود ارزش و ابدیت و جاودانگی می بخشد و آن عالم یا فیلسوف است، یكی دیگر به فن و هنر یا صنعت خود ارزش و ابدیت و جاودانگی می بخشد و آن فنّان و صنعتگر یا هنرمند است، و دیگری به حكمتهای عملی و راهنماییهای خود؛ اما شهید به خون خود، و در حقیقت به تمام وجود و هستی خود ارزش و ابدیت و جاودانگی می بخشد. خون شهید برای همیشه در رگهای اجتماع می جهد. در حقیقت هر گروه دیگر به قسمتی از مایملك خود جاودانگی می بخشد و شهید به تمام مایملك خود. لهذا پیغمبر فرمود: فَوْقَ كُلِّ ذی بِرٍّ بِرٌّ حَتّی یُقْتَلُ فی سَبیلِ اللّهِ وَ اِذا قُتِلَ فی سَبیلِ اللّهِ فَلَیْسَ فَوْقَهُ بِرٌّ. بالادست هر نیكوكاری، نیكوكار دیگری است تا آنگاه كه در راه خدا شهید شود؛ همین كه در راه خدا شهید شد، دیگر بالادست ندارد.