اسلام دینی حكیمانه است؛ دستوری خالی از مصلحت و راز و رمز، مخصوصاً راز و رمز اجتماعی ندارد. یكی از دستورهای اسلامی این است كه هر فرد مسلمان كه می میرد، بر دیگران واجب است كه بدن او را به ترتیب مخصوص غسل دهند و شستشو نمایند، در جامه هایی پاك به ترتیب مخصوص كفن كنند و سپس نماز بخوانند و دفن نمایند. همه ی اینها حكمتها و راز و رمزها دارد كه فعلاً در مقام بحث از آنها نیستیم. ولی این دستور یك استثنا دارد؛ آن استثنا شهید است. از این دستورها فقط نماز و دفن در مورد شهید اجرا می شود، اما غسل و شستشو یا كندن لباسهای دوران زندگی و پیچیدن در جامه ای دیگر به ترتیب خاص، ابدا. این استثنا خود راز و رمزی دارد. نشانه ی این است كه روح و شخصیت شهید آنچنان پاك و وارسته شده كه در بدنش و در خونش و حتی در جامه اش اثر گذاشته است. بدن شهید یك «جسد متروّح» است، یعنی جسدی است كه احكام روح بر آن جاری شده است، همچنان كه جامه ی شهادتش «لباس متجسّد» است؛ یعنی حكم روح بر بدن جاری شده و حكم جاری شده بر بدن، بر لباس و جامه جاری شده است. بدن و جامه ی شهید از ناحیه ی روح و اندیشه و حق پرستی و پاكباختگی اش كسب شرافت كرده است. شهید اگر در میدان معركه جان به جان آفرین تسلیم كند، بدون غسل و كفن با همان تن خون آلود و جامه ی خون آلود دفن می شود. این احكام خاص در فقه اسلامی درباره ی بدن شهید، نشانه ی دیگری است از قداست شهید در اسلام.