مسائلی در ایران به وجود آمد كه از جنبه اقتصادی یا سیاسی مهم نبود ولی از جنبه مذهبی آنهم از نظر شعارهای مذهبی مهم بود و این مسائل نقش زیادی در اوج دادن نهضت داشت. خوشبختانه از اشتباهات بسیار بزرگ دستگاه [تغییر مبدأ تاریخ بود. ] غرور فوق العاده آنها سبب شد كه در اواخر سال 1354 یكمرتبه تصمیم گرفتند كه تاریخ هجری را به تاریخ به اصطلاح شاهنشاهی تبدیل كنند. این كار از نظر اقتصاد مردم و از نظر سیاسی اثری نداشت، حالا تاریخْ هجری باشد یا شاهنشاهی، ولی چقدر عواطف مردم را مجروح كرد و چه وسیله خوبی به دست رهبر داد برای كوبیدن دستگاه كه این دشمنی با اسلام است، دشمنی با پیغمبر است، برابر است با این كه هزارها نفر از عزیزان این مردم را بكشند. همین مسئله تغییر تاریخ در مردم عصیان ایجاد كرد، زیرا عاطفه اسلامی مردم را جریحه دار كرد. بنابراین مسئله رهبری، كیفیت و نحوه رهبری [یكی از راههای شناخت ماهیت انقلاب ماست. ] مردم در میان افراد زیادی كه صلاحیت داشتند رهبر نهضت واقع شوند یك رهبر خاص را انتخاب كردند آنهم به صورت رهبر بلامنازع، رهبری كه زوری نداشت كه بخواهد خودش را بر مردم تحمیل كند، خود به خود انتخاب شد، نه این كه كسی او را نصب كرد و نه این كه خودش خودش را كاندیدا كرد. به علاوه وقتی نگاه كنیم این رهبر چه مسیری را طی كرده، روی چه اهرمهایی بیشتر تكیه كرده و چه منطقی را به كار برده است می بینیم این رهبر جز منطق اسلامی هیچ منطق دیگری را به كار نبرده؛ پس همین خودش نشان می دهد كه نهضت ما واقعا یك نهضت اسلامی بود، نهضت عدالتخواهانه بود ولی عدالت را در سایه اسلام می خواست، نهضت آزادی خواهانه بود آزادی را در سایه اسلام می خواست، نهضت استقلال طلبی بود استقلال را در سایه اسلام می خواست، همه چیز را در سایه اسلام می خواست.