شما مقایسه ای كنید میان كار ابراهیم و همچنین كار رسول اكرم [از یك طرف و كار ملكه یا پادشاه انگلستان از طرف دیگر. ] پیغمبر اكرم پس از فتح مكه، به عنوان آزادی عقیده بتها را باقی نگذاشت زیرا این بتها سمبل اسارت فكری مردم اند.

صدها سال بود كه فكر این مردم اسیر این بتهای چوبی و فلزی بود كه به خانه كعبه آویخته بودند. تمام اینها را در هم ریخت و واقعا مردم را آزاد كرد. حال شما بیایید این را مقایسه كنید [با این كه ] ملكه یا پادشاه انگلستان در چند سال پیش در سفری كه به هندوستان رفته بود وقتی كه می خواست به تماشای یك بتخانه برود، مردم وقتی می خواستند داخل صحن آن بتخانه شوند كفشهایشان را می كَندند، او هنوز به صحن نرسیده كفشهایش را به احترام كَند و بعد، از همه ی آن بت پرستها مؤدب تر در مقابل بتها ایستاد. یك عده هم گفتند ببینید! ملت روشنفكر چقدر به عقاید مردم احترام می گزارد! نمی دانند كه این نیرنگ استعمار است. استعمار می بیند كه همین بتخانه است كه هند را به زنجیر كشیده و رام استعمارگر كرده. آن، احترام به آزادی نیست، خدمت به استعمار است. ملت هند اگر از زیر بار این خرافات بیرون بیاید باج به انگلیس ها نمی دهد. یا در گذشته می گفتند ببینید كوروش چقدر مرد بزرگِ بزرگواری بوده! كه وقتی به بابِل رفت و آنجا را فتح كرد تمام بتخانه ها را محترم شمرد. این كار از نظر یك فاتح كه سیاست استعمارگری دارد و می خواهد مردم را بفریبد توجیه می شود ولی از نظر بشریت چطور؟ آیا خود جناب كوروش به آن بتها اعتقاد داشت؟ نه. كوروش چه فكر می كرد؟ می گفت این اعتقاد، این مردم را بدبخت كرده یا نه؟ بله. ولی در عین حال دست به تركیب آنها نزد، چرا؟ چون می خواست كه آنها در زنجیر بمانند. این خیانت بود نه خدمت.