البته افراد استثنایی هستند كه مظلومیت و محرومیت در آنها تأثیر ندارد. اما آنها به همین دلیل فوق العادگی دارند كه این جور مصونیتهای روحی در آنها هست. ایمان قوی جلو تأثیر بسیاری از عاملها را در روح می گیرد. افراد استثنایی در حدی بالاتراز حد افكار عموم هستند. در اینجا برای توضیح مطلب مثالی عرض می كنیم: .

پدر و مادری در میان فرزندانشان هستند. در آن خانه غذا و میوه و شیرینی و لباس میان اهل خانه تقسیم می شود. فكر و قضاوت بچه ها و تأثراتی كه در این گونه موارد پیدا می كنند با فكر و قضاوت پدر و مادر و نوع تأثری كه به آنها دست می دهد فرق دارد؛ در یك سطح نیست، در دو سطح است.

اما آن احساسی كه بچه ها نسبت به یكدیگر دارند: از بچه ها هركدام ببیند سهم او از میوه یا غذا یا شیرینی یا لباس از سهم دیگری كمتر است ناراحت می شود، قهر می كند، گریه می كند، و چون احساس مظلومیت و محرومیت می كند درصدد انتقام برمی آید. لهذا لازم است پدران و مادرانی كه به سعادت فرزندانشان علاقه مند هستند، میل دارند بچه هایشان از كودكی روحیه ی سالم داشته باشند، از اول هیچ گونه تبعیضی بین آنها قائل نشوند. تبعیض، تخم اختلاف كاشتن است، تخم حسادت كاشتن است، تخم انتقام كاشتن است. تبعیض موجب می شود، هم روح آن بچه ی محروم فشرده و آزرده و ناراحت بشود و هم آن بچه ی عزیز كرده، متكی به غیر، ضعیف النفس، زودرنج، لوس و ننر بار بیاید. پدران و مادران اگر بچه هایشان از لحاظ جسم بیمار بشوند به طبیب مراجعه می كنند و اما توجه به سلامت روح و حفظ الصحه ی روحی فرزندانشان ندارند، اینها را كوچك می شمارند در صورتی كه اهمیت بهداشت و سلامت روح بچه از سلامت تن و بدنش كمتر نیست، بلكه به مراتب بیشتر است.

غرض این است: بچه ها چون در یك سطح فكر می كنند قهراً محرومیت یكی نسبت به دیگری در آنها اثر سوء می گذارد. اما پدر و مادر كه فكر و عقلشان در سطحی بالاتر است، نوع دیگر فكر می كنند و نوعی دیگر محبت دارند. آنها از این جور محرومیتها و كم و زیادها رنج نمی برند، از اینكه میوه و شیرینی و غذا به آنها نرسد یا كمتر برسد ناراحت نمی شوند، احساس حقارت نمی كنند.

در اجتماع هم عیناً همین طور است؛ افراد استثنایی كه پدر امت اند تحت تأثیر محرومیتها واقع نمی گردند، مظلومیت و محرومیت در آنها تأثیر ندارد، در عین مظلومیت و محرومیت مثل همان پدری كه همیشه خیر فرزندان خودش را می خواهد باز آنها خیر امت را می خواهند.

رسول اكرم صلی الله علیه و آله و سلم در اُحد در حالی كه سنگ به پیشانی مباركش زده بودند، دندانش را شكسته بودند، دست به دعا برداشته و می گفت:

اَللّهُمَّ اهْدِ قَوْمی فَاِنَّهُمْ لایَعْلَمونَ [1].

خدایا قوم من را هدایت كن و آنها را ببخش كه آنها جاهلند.

علیّ مرتضی علیه السلام در موضوع فدك می فرماید:

فَشَحَّتْ عَلَیْها نُفوسُ قَوْمٍ وَ سَخَتْ عَنْها نُفوسُ قَوْمٍ اخَرینَ. . . وَ ما اَصْنَعُ بِفَدَكٍ وَ غَیْرِ فَدَكٍ وَ النَّفْسُ مَظانُّها فی غَدٍ جَدَثٌ، تَنْقَطِعُ فی ظُلْمَتِهِ اثارُها [2].

گروهی در آن طمع بستند و گروهی زهد ورزیدند. . . و من با فدك و یا غیر فدك چه كنم در حالی كه فردا این بدن جایگاهش گور است و در آن تاریكی آثارش از هم گسیخته گردد.

---