البته مدد غیبی شرایطی دارد؛ معنایش این نیست كه ما در خانه مان بنشینیم و بگوییم: ای غیب بیا به من مدد بده! نه، مدد غیبی، قانون و شرایط دارد. پس عمده این است كه ما ایمان به غیب و ایمان به مددهای غیبی در یك شرایط معین داشتهباشیم.

اصلاً وحی خود مدد غیبی است ولی در مقیاس اجتماع بشر. آنجا كه دیگر پای علم بشر، پای فعالیت بشر نمی رسد، آنجا كه دیگر پای حس نمی رسد، پای عقل و فكر نمی رسد، خداوند به وسیله ی یك عده به نام «پیامبران» بشر را هدایت و راهنمایی می كند، از غیب مدد می رساند. آنجا كه جای عجز و ناتوانی بشر است، دیگر بشر فعالیت خودش را كرده است، كار خودش را انجام داده است، ناتوان است و در قدرت او نیست، جای مدد غیبی است. قرآن درباره ی پیغمبر اكرم می فرماید: وَ اُذْكُرُوا نِعْمَتَ اَللّهِ عَلَیْكُمْ إِذْ كُنْتُمْ أَعْداءً فَأَلَّفَ بَیْنَ قُلُوبِكُمْ فَأَصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ إِخْواناً وَ كُنْتُمْ عَلی شَفا حُفْرَةٍ مِنَ اَلنّارِ فَأَنْقَذَكُمْ مِنْها [1]ای مردم! این نعمت خدا را فراموش نكنید كه شما (یعنی شما مردم، شما بشرها، شما انسانها؛ نه تنها شما عربها، بلكه همه ی انسانها) به یك پرتگاه بسیار خطرناكی رسیده بودید و عن قریب سقوط قطعی می كردید.

خداوند به وسیله ی این پیغمبر شما را نجات داد، به شما آزادی داد، شما را خلاص كرد. این، مدد غیبی است. و چقدر برای زندگی فردی و اجتماعی انسان، این ایمان مفید و نگهدارنده است! .

من نمی دانم با چنین اشخاصی برخورد كرده اید یا نه؛ من برخورد كرده ام و خودم در زندگی شخصی ام چنین تجربه هایی دارم كه انسان گاهی این جور احساس می كند كه اگر آن راهی را كه خدا برای او معین كرده است برود، یك تأییدهایی، یك حمایتهای غیبی و نهانی هست بالاتر از عقل و فهم و فكر او كه برای او كار می كند، و چقدر یك چنین ایمانی آدم را نگه می دارد و برای زندگی انسان مفید است!

---