دیگری بزرگ است مثلاً در جمع كردن ثروت. مگر همتها در گردآوردن ثروت متساوی است؟ بعضی اساساً هیچ همتی در جمع كردن ثروت ندارند؛ هدفشان فقط این است كه شكمشان سیر بشود، نانی به دست بیاورند ولو از راه نوكری باشد، ولو از راه دریوزگی باشد، ولو از راه تن به ذلت دادن باشد. ولی یكی می خواهد داشته باشد، می خواهد گرد بیاورد. حال آنهایی كه همت جمع كردن ثروت را دارند، با هم مساوی هستند؟ ابداً.

برخی اساساً یك داعیه ی جمع كردن ثروت در وجودشان هست كه به كم قانع نیستند. این نكته را هم عرض كنم كه گاهی بعضی از افراد بی همت به دلیل اینكه عرضه و همّ ندارند، به دلیل اینكه مرد نیستند، وقتی آدمی را می بینند كه دنبال جمع كردن ثروت می رود، تحقیرش می كنند، به او می خندند، آیات زهد را می خوانند، دم از تقوا و زهد می زنند، می خواهند مغالطه كنند. نه آقا! او كه دنبال جمع كردن ثروت می رود، با همان حرص و حالت دنیاپرستی هم می رود، از توی ضعیف همت و دون همت گداصفت بالاتر است، از تو باشخصیت تر است. او نسبت به آن مردی كه همتش از این بالاتر است، مذموم است. یك زاهد واقعی مثل علی می تواند او را مذمت كند كه مرد همت است، مرد كار است، مرد پیدا كردن ثروت است اما آزمند و حریص نیست، برای خودش نگه نمی دارد، خودش را به آن پول نمی بندد. پول را به دست می آورد ولی برای چه؟ برای خرج كردن، برای كمك كردن. اوست كه حق دارد این را مذمت كند و بگوید: ای آزمند! ای حریص! ای كسی كه همت داری، عزیمت داری، تصمیم داری، شور در وجودت هست، نیرو در وجودت هست، چرا نیرویت را در راه جمع كردن ثروت مصرف می كنی، چرا ثروت برای تو هدف شده است؟ ثروت باید برای تو وسیله باشد. اما منِ دون همت پست نظر كه همان مال و ثروت را با نكبت و دریوزگی از دست دیگری می گیرم (دست او را می بوسم، پای او را می بوسم كه یك هزارم، یك میلیونیم ثروتش را به من بدهد) حق ندارم از او انتقاد كنم.