یكی از مختصات و ممیّزات انبیاء نسبت به سایر رهبران بشری این است كه سایر رهبران بشری كه انقلابی در اجتماع به وجود می آورند، حداكثر موفق می شوند گروهی، طبقه یا طبقاتی از افراد بشر را علیه طبقه یا طبقاتی دیگر برانگیزانند، دو جبهه در اجتماع به وجود بیاورند و یك جبهه را علیه جبهه ی دیگر برانگیزانند؛ به اصطلاح چوب به دست اینها بدهند، اسلحه به دست اینها بدهند و وادارشان كنند كه بر سر آنها بكوبند. البته این كار خوبی است. در كجا كار خوبی است؟ در جایی كه یك طبقه ی ظالم و یك طبقه ی مظلوم به وجود بیاید. دعوت كردن مظلوم به احقاق حق خودش یك عمل انسانی است كه در اسلام این عمل وجود دارد. پیغمبران هم این كار را می كردند و مخصوصاً در برنامه ی اسلام تشویق و تقویت مظلوم علیه ظالم هست. از وصایای علی علیه السلام به دو فرزند بزرگوارش حسن علیه السلام و حسین علیه السلام است كه: كونا لِلظّالِمِ خَصْماً وَ لِلْمَظْلومِ عَوْناً [1]همیشه دشمن ستمگر و یار مظلوم و ستمكش علیه ستمگر باشید.

ولی یك عمل دیگر هست كه سایر رهبران انقلابها در دنیا قادر به انجام آن نیستند، فقط پیغمبران قادر بوده اند، غیر از آنها كسی قادر نیست و آن این است كه خود بشر را علیه خودش برانگیزانند یعنی كاری كنند كه بشر خودش احساس گناه كند و بعد خودش علیه خودش قیام كند، انقلاب مقدس كند، كودتا كند، كه نام آن توبه است. شما در غیر انبیاء یك نفر را پیدا نمی كنید كه قدرت داشته باشد مردم را علیه تبهكاریهای خودشان وادار به قیام و انقلاب كند. پیغمبران نه تنها مظلوم را علیه ظالم برمی انگیختند، بلكه می توانستند خود ظالم را علیه خودش برانگیزانند! شما اگر تاریخ اسلام را مطالعه كنید می بینید اسلام، هم مظلوم و فقیر و مستضعف و به اصطلاح حقیرشمرده شده را علیه آن گردن كلفت ها مثل ابوسفیان ها و ابوجهل ها برانگیخته است و هم افرادی را كه در صف و طبقه ی ابوجهل ها و ابوسفیان ها بوده اند علیه خودشان برانگیخته است و آنها را با همان مستضعفین هم ردیف و هم صف كرده و در یك صف قرارداده است. این دیگر فقط در قدرت انبیاء و اولیاء است.

برانگیختن بشر علیه تبهكاریهای خودش، در قدرت غیرانبیاء و اولیاء نیست.

---