بعد علی علیه السلام دو موضوع را فرمود كه شرط كمال توبه ی واقعی است. فرمود: توبه آن وقت توبه است كه این گوشتهایی را كه در حرام رویانیده ای آب كنی؛ اینها گوشت انسان نیست. یعنی چه؟ یعنی این گوشتهایی كه در مجالس شب نشینی در بدن تو آمده است، این هیكلی كه درست كرده ای از حرام و استخوانت از حرام است، پوستت از حرام است، گوشتت از حرام است، خونت از حرام است، باید كوشش كنی كه اینها را آب كنی و بجای اینها گوشتی كه از حلال روییده باشد پیدا شود. خودت را ذوب كن. حتماً باور نمی كنید.

ابوی ما نقل می فرمودند كه مرحوم حاج میرزا حبیب رضوی خراسانی- كه شعرهایش را حالا زیاد می شنوید و یكی از مجتهدین بزرگ خراسان و مردی عارف و فیلسوف و حكیم بوده است- هیكل خیلی بزرگی داشت و مرد بسیار چاقی بود. این مرد در اواخر عمرش با شخصی كه اهل دل و معنا و حقیقت بوده مصادف می شود. حاج میرزا حبیب با آن مقامات علمی و با آن شهرت اجتماعی و با اینكه مجتهد درجه ی اول خراسان بود، رفت پیش این مرد زاهد متقی و اهل معنی زانو زد. ایشان گفتند: بعد از مدتی حاج میرزا حبیب با آن هیكل را دیدم درحالی كه كوچك شده بود. (مردم می روند اروپا برای لاغر شدن رژیم غذایی می گیرند! ) ما دیدیم هیكل حاج میرزا حبیب در آخر عمرش كوچك شده، آب شده. مصداق سخن علی علیه السلام شد كه این گوشتهایی را (البته من به ایشان جسارت نمی كنم و نمی گویم از راه حرام) كه در حال غفلت روییده است، آب كن.