ممكن است كسی بگوید من نماز می خوانم ولی در حال نماز می خواهم بگریم.

مصیبتی دارم، ناراحتی ای دارم، می خواهم یك گریه ای هم وسط نماز بكنم یا به یاد قضیه ای می افتم، یك چیزی می بینم می خندم، چیزی نیست! خیر، نماز مظهر ضبط احساسات است. در حال نماز كه رو به یك نقطه می ایستی باید رو به همان نقطه باشی، نه به این طرف برگردی نه به آن طرف و نه به پشت سر؛ حتی حق نداری سرت را به این طرف یا آن طرف كج و راست كنی، در یك حالت خبردار باید بایستی. خنده و گریه چطور؟ ابداً. خوردن و آشامیدن چطور؟ ابداً. می گوید هیچ یك از اینها با روح عبادت منافات ندارد؛ به یاد خدا هستم، در ضمن خنده ام می گیرد می خواهم بخندم، گریه ام می گیرد می خواهم بگریم یا در بین نماز چیزی بخورم. خیر، تو در همین مدت كم باید تمرین كنی تا بر شكمت مسلط بشوی، بر خنده ات مسلط بشوی، بر گریه ات مسلط بشوی، بر بی انضباطی خودت مسلط بشوی. اینها یك سلسله مسائل اجتماعی است ولی عبادت است، چون عبادت در اسلام جزء برنامه ی تربیتی است. عبادت بدون رعایت این اصول، پذیرفته نیست.