امام سجاد مشغول عبادت بود. یكی از بچه های امام از پشت بام افتاد دستش شكست. زنها ریختند داد و فریاد كردند كه دست بچه شكست، برویم شكسته بند بیاوریم. رفتند شكسته بند آوردند، دست بچه را بستند. بچه گریه كرد، زنها ناله كردند، افراد دیگر داد و قال كردند، تمام شد. قضیه گذشت. امام بعد از آنكه از عبادت فارغ شد آمد در حیاط، چشمش افتاد به بچه اش، دید دست او را بسته اند.

فرمود: چطور شده است؟ گفتند: بچه از بام افتاد، دستش شكست، شكسته بند آوردیم، دست او را بستیم در وقتی كه شما مشغول نماز و عبادت بودید. امام قسمخورد كه اصلاً من متوجه نشدم.

ممكن است شما بگویید او امام زین العابدین است، همه ی مردم كه امام زین العابدین نمی شوند. بنده خودم در عمر خودم افرادی را دیده ام- البته نمی گویم در این حد و درجه- كه برای من محسوس بود كه از اولی كه شروع به نماز می كنند تا آخر نماز چنان غرق در ذكر خدا و یاد خدا می شوند و چنان غرق در نماز می شوند كه واقعاً متوجه اطراف خودشان نیستند؛ و من دیده ام چنین كسانی را.

اَلْعُبودِیَّةُ جَوْهَرَةٌ كُنْهُهَا الرُّبوبِیَّةُنتیجه ی عبودیت و بندگی و اولین اثرش این تسلط است.

ما دو مرحله از تسلط را در این جلسه عرض كردیم. یك درجه ی از تسلط كه اقل درجه ی تسلط است و اگر این برای انسان پیدا نشود باید انسان یقین داشته باشد عبادتهایش مقبول درگاه الهی نیست، تسلط بر نفس است، همان چیزی است كه قرآن در باب نماز می گوید: إِنَّ اَلصَّلاةَ تَنْهی عَنِ اَلْفَحْشاءِ وَ اَلْمُنْكَرِنماز جلو فحشاء و منكر را می گیرد. نماز چگونه جلو فحشاء و منكر را می گیرد؟ نماز مگر پلیس است كه وقتی شما می خواهید بروید دنبال یك كار زشت بیاید با باتومش جلو شما را بگیرد؟ نه، نماز عبودیت و بندگی است. نتیجه ی این عبودیت، ربوبیت و تسلط است و اقلّ درجه ی تسلط، تسلط بر نفس است.