مسئله ی دیگر «سریان عشق» است، یعنی عشق از طرف مخلوقات، كه در اینجا حافظ فوق العاده بحث كرده و زیاد گفته و من فقط به یكی از آنها اشاره می كنم، آنجا كه می گوید [1]:

تا آنجا كه می گوید (خیلی عالی و لطیف است، عجیب هم هست) :

بعد خطاب می كند به عارفی كه هنوز مرحله اش نرسیده و نباید طمع خام داشته باشد، می گوید:

باز خطاب به معشوق است:

نسخه ای كه الآن من می خوانم حافظ چاپ قزوینی است، در حافظهای دیگر این شعر را اضافه دارد:

راجع به اینكه طریق عشق راه خطرناكی است، مكرر حافظ بحث كرده. بعد شعری در تخلصش دارد كه گویا اشاره به این است كه یك وقتی برایش تجلی ای رخ داده و به امید بازگشت آن است، می گوید:

در موضوع انسان نیز سخن زیاد است. در جلسه ی بعد موضوع بحث ما عرفان عملی حافظ است كه حافظ بیشتر در آن باره سخن گفته و مسائل در آنجا خیلیزیادتر است و حافظ را بیشتر در آن قسمت می شود شناخت برخلاف ابن فارض كه شاید بیشتر در این قسمت (عرفان نظری) شناخته می شود. آن را هم خیال نمی كنم در یك جلسه بتوانیم به پایان برسانیم. اگر مقتضی بود راجع به انسان در حافظ و در عرفان بحث می كنیم.

---