.
دیگر، كه باز مربوط به جهان بینی حافظ می شود، مسئله ی حیرت است: نمی دانم،
نمی فهمم، سر در نمی آورم، از كجا آمدم و برای چه اینجا هستم و به كجا می روم:
عیان نشد كه چرا آمدم كجا رفتم
دریغ و درد كه غافل ز كار خویشتنم
چو هر دری كه گشودم رهی به حیرت داشت
از این سپس من و رندی و وضع بی خبری
علاج و دوایش را هم پشت سرش گفته. می گوید هر راهی رفتم (حكمت و فلسفه و
منطق و دیانت و. . . ) ، هرجا كه رفتم آخرش دیدم حیرت اندر حیرت است، گفتم همه
را رها كن، عمر ارزش این حرفها را ندارد، برویم در عالم بی خبری.
از هر طرف كه رفتم جز وحشتم نیفزود
زنهار از این بیابان وین راه بی نهایت
چیست این سقف بلند ساده ی بسیار نقش
زین معما هیچ دانا در جهان آگاه نیست
یا در همان غزلِ «اگر آن ترك شیرازی به دست آرد دل ما را» یك شعرش این
است:
حدیث از مطرب و می گوی و راز دهر كمتر جو
كه كس نگشود و نگشاید به حكمت این معما را
ساقیا جام می ام ده كه نگارنده ی غیب
نیست معلوم كه در پرده ی اسرار چه كرد
وجود ما معمایی است حافظ
كه تحقیقش فسون است و فسانه
ز سرّ غیب كس آگاه نیست قصه مخوان
كدام محرم دل ره در این حرم دارد
در كارخانه ای كه ره عقل و فضل نیست
فهم ضعیف رأی فضولی چرا كند
مجموعه آثار شهید مطهری . ج23، ص: 375
بروای زاهد خودبین كه ز چشم من و تو
راز این پرده نهان است و نهان خواهد بود
حدیث چون و چرا دردسر دهدای دل
پیاله گیر و بیاسا ز عمر خویش دمی
گفتی ز سرّ عهد ازل یك سخن بگو
آنگه بگویمت كه دو پیمانه دركشم