در كلمات عرفا سخن از محو و صحو نیز بسیار آمده است. مقصودشان از «محو» این است كه عارف به جایی می رسد كه محو در ذات حق می گردد و از خود فانی می شود؛ یعنی «من» در او محو می شود، او دیگر خود را مانند دیگران «من» درك نمی كند.

اگر محو شدن به حدی برسد كه آثار «من» نیز محو شود «محق» نامیده می شود.

محو و محق هر دو بالاتر از مقام غیبت است كه قبلاً اشاره شد. محو و محق، فناست.

ولی عارف ممكن است از حالت فنا به حالت بقا بازگردد اما نه به این معنی كه تنزل كند در حالت اول، بلكه به این معنی كه بقاء باللّه پیدا می كند. این حالت را كه فوق حالت «محو» است «صحو» می نامند