داستانی است كه عطار هم آن را به شعر درآورده. البته اینها افسانه است. می گوید: یكی از متصوّفه- كه به قول خودشان او را سلطان می گویند- یك وقتی در عالم مكاشفه خودش داشت با خدا حرف می زد. یك وقت خدا به او گفت: بایزید! آیا می خواهی آن باطنت را آن طور كه هست به مردم ارائه بدهم كه دیگر یك نفر هم مریدت نباشد و دنبالت نیاید؟ بایزید گفت: خدایا! آیا می خواهی آن رحمت فوق العاده ات را به مردم بگویم كه دیگر یك نفر حرفهایت را اطاعت نكند؟ خدا گفت: سر به سر، نه تو بگو نه من می گویم!