مسئله دیگر مسئله طغیان و عصیان جوانان است. هنوز هم خوشبختانه در میان ما كم پیدا شده (نه اینكه پیدا نشده) ، آن مقداری هم كه پیدا شده تقلید میمون وار از دیگران است. واقعا جوانان ما طغیان ندارند، ولی وقتی می شنوند آنها چنین كرده اند می گویند ما هم چنین می كنیم. هیپی گری، پشت كردن به تمدن امروز است. در حالی كه همه وسایل و امكانات برایش فراهم است، به همه چیز زندگی پشت كرده حتی به نظافت. به همه سنتها و به همه پیشرفتها و جلوه های تمدن پشت نموده است. حاضر نیست یك لباس عادی بپوشد. یك شلوار نو به او بدهی، اول پاره اشمی كند بعد به پایش می كند. یك گیوه كهنه به پا می كند. می روند در زیرزمین ها زندگی می كنند. خودشان را با مخدّرات سرگرم می كنند. مسئله هیپی گری و تحلیلش و اینكه ریشه ها و راه علاجش چیست، خودش یك بحثی است كه اگر زمانی مجال باشد دو سه جلسه باید روی آن بحث كرد و از مسائل مهم دنیای امروز است و ناشی از یك خلأ معنوی است، به این معنی كه این نسل هیپی یك فكری برای خودش دارد و یك فكر اساسی هم دارد و آن این است كه می گوید این تمدن امروز غرب پوچ است. شاید هم خودش نتواند درست تشریح كند كه پوچی این تمدن در كجایش است. آیا تقصیر ماشین است و ماشین پوچ است؟ چرا ماشین پوچ باشد؟ ! علم پوچ است؟ علم كه نمی تواند پوچ باشد. ولی این قدر می فهمد كه آنچه امروز به نام تمدن وجود دارد پوچ است. هیپی گری یعنی پشت كردن به تمدنی كه این نسل آن را پوچ تشخیص داده است. می بینید كه به مشرق زمین، خصوصا شرق دور رو آورده اند؛ می گویند در شرق دور، در میان هندیها یك معنویتی، یك عرفانی وجود دارد. می خواهند بروند ببینند می توانند در آنجا خودشان را اشباع كنند. از این ماشین و صنعت و تكنیك كه چیزی ساخته نشد، برویم ببینیم در آنجا چیزی پیدا می شود یا نمی شود.