آن قسمتهایی كه از صحیفه سجادیه خواندم، باز می بینیم ارزشهای اخلاقی بسیار عالی است. قسمت دیگری از صحیفه سجادیه را هم برای شما بخوانم. بعد از آن قسمت دومرتبه درود می فرستد بر پیغمبر و آل پیغمبر، و به خدای متعال عرض می كند: وَ حَلِّنی بِحِلْیَةِ الصّالِحینَ وَ اَلْبِسْنی زینَةَ الْ- مُتَّقینَ پروردگارا! مرا مزیّن كن و زینت بخش به زیور صالحان، و بپوشان لباس پرهیزكاران. خود این جمله ها توضیح نمی دهد كه زیور صالحان چیست و چه چیزها برای صالحان زیور است، چه چیزها برای متقیان جامه ای زیباست. صالحان و متقیانی كه ما می شناسیم با آن كه امام سجاد در اینجا توضیح می دهد خیلی فرق می كند. حَلِّنی بِحِلْیَةِ الصّالِحینَ وَ اَلْبِسْنی زینَةَ الْ- مُتَّقینَ فی بَسْطِ الْعَدْلِ وَ كَظْمِ الْغَیْظِ وَ اِطْفاءِ النّائِرَةِ وَ ضَمِّ اَهْلِ الْفُرْقَةِ وَ اِصْلاحِ ذاتِ الْبَیْنِ وَ اِفْشاءِ الْعارِفَةِ وَ سَتْرِ الْعائِبَةِ وَ لینِ الْعَریكَةِ وَ خَفْضِ الْجَناحِ. خدایا! مرا مزیّن كن به زینت صالحان، مرا بپوشان به لباس زیبای پرهیزكاران و متقیان. بعد برای اینكه مردم بفهمند كه او زینت صالحان و جامه متقیان را چه می شناسد، می فرماید: فی بَسْطِ الْعَدْلِ در گسترش دادن به عدالت. زینت صالحان و جامه زیبای متقیان این است كه عدالت را گسترش می دهند. وَ كَظْمِ الْغَیْظِ وقتی كه خشم می گیرم، بتوانم بر خشم خود غالب بشوم و خشم خود را كَظم كنم. «كظم» یعنی چه؟ غیظی كه انسان پیدا می كند، درست حالت عقده ای را دارد كه در انسان پیدا می شود. حل كردن این عقده را «كظم» گویند، مثل غده سرطان كه وقتی آن را زیر برق می گذارند آب می شود. از نظر روحی، كظم غیظ این است كه انسان كاری بكند كه نه تنها اثری بر غیظ خودش مترتب نكند بلكه آن عقده، آن كینه كه در قلبش وجود دارد حل بشود و مثل یخی كه آب می شود، آب بشود. زینت متقیان و حلیه صالحان این است كه بتوانند خشم را در خودشان حل كنند. وَ اِطْفاءِ النّائِرَةِ هرجا كه آتشی شعله ور است (معلوم است كه مقصود آنجایی است كه میان دو مؤمن جنگ و نزاعی، اختلافی، شعله فتنه ای هست) حال آیا در آنجا مثل اغلب ما مردم، هیزم كشی بكنم كه آن آتش شعله ورتر بشود؟ ! نه، هرجا كه شعله نزاع میان برادران مؤمن فروزان است، من بشوم آتش نشان آن شعله. وَ اِصْلاحِ ذاتِ الْبَیْنِ میان مؤمنان و مسلمانان اصلاح برقرار كنم. وَ اِفْشاءِ الْعارِفَةِ خوبیهای مردم را فاش كنم. وَ سَتْرِ الْعائِبَةِ برعكس بدیهای مردم را، عیبهای مردم را روپوشی كنم [1]. انسان باید در این حد باشد كه برای اینكه مردم را بیشتر خوشنام كند و حسن ظنّ مسلمین را نسبت به یكدیگر زیاد نماید، خوبیهای مردم را اینجا و آنجا بازگو كند و روی بدیهای مردم - حتی بدیهای واقعی مردم- را بپوشاند، زشتیها را آشكار نكند. این خودش یك وظیفه اسلامی است: آشكار كردن نیكیها و پوشاندن بدیهای مردم. وقتی كه انسان یك مقدار نیكی دارد، بعد ببیند مردم او را با نیكیهایش می شناسند، همین خودش عاملی است برای اینكه بدیها را در وجود خودش كم كند. و برعكس، اگر انسان یك سلسله نیكیها داشته باشد و یك سلسله بدیها و بعد ببیند مردم او را فقط به این بدیها می شناسند، آن شخصیت نیك و نیكی اش شكست می خورد، یعنی به تدریج تبدیل به آدم بد می شود.

---