علیه السلام داستانی است كه هم به امام حسن نسبت داده اند و هم به امام حسین، و این روایتی كه نقل می كنم درباره امام حسین علیه السلام است. مردی به نام عِصام بن المصطلق اهل شام، آمد در مسجد مدینه. مردی را دید با هیبت و جلال [1]، نظرش را جلب كرد، گفت: این كیست آنجا نشسته؟ معلوم می شود شخصیتی است. یك كسی گفت:

حسین بن علی بن ابی طالب [2]. تا شنید حسین پسر علی، گفت: قربةً الی اللّه بروم چند تا فحش آبدار به او بگویم. آمد و روبروی حضرت ایستاد و با كمال وقاحت تا می توانست حضرت امیر و خود حضرت را سبّ كرد و فحش داد كه: اسلام را شما خراب كردید، شما مردمی هستید منافق، و از این حرفها. امام نگاهی به او كرد. در چهره اش خواند كه او یك مرد اغفال شده است. همینكه حرفهایش تمام شد، فرمود:

اَمِنْ اَهْلِ الشّامِ اَنْتَ؟ آیا تو اهل شامی؟ گفت: بله. یك جمله بیشتر نگفت: شِنْشِنَةٌ اَعْرِفُها مِنْ اَخْزَمٍ [3](مَثَل است) می دانم، شامیها این جور هستند، بنابراین شما در شهر ما غریب هستی، مهمان ما هستی، بیا برویم منزل مهمان ما باش، تو را پذیرایی می كنیم، اگر آذوقه ات كم باشد آذوقه به تو می دهیم و. . . خود این مرد می گوید یكمرتبه حالتی به من دست داد، دوست داشتم زمین شكافته بشود به زمین فرو بروم.

---