پیش از آنكه انسان دست به كاری بزند و اثری از خود ظاهر سازد، اتكاء و
اعتمادش یا به ثروت بادآورده و یا به باند و دار و دسته و یا به خویشان و فامیل
است، یعنی تكیه اش به چیز دیگر است. اما همین كه در نتیجه كار و فعالیت، اثر و
هنر خویش را مشاهده كرد، به شخص خویش امیدوار می شود و قائم به نفس
می گردد، یعنی در قلب خودْ خود را نیازمند و متكی به چیز دیگر یا كس دیگر
نمی بیند. پس كار، صاحب كار را به خود مؤمن و معتقد و معرفی می كند و به عبارت
مجموعه آثار شهید مطهری . ج22، ص: 424
دیگر انسان با كار، خود را تجربه می كند و به عبارت بهتر به وسیله كار، خود را
كشف می كند.