در فقه در باب ضمان مسئله ای داریم به نام ضمان عهده و مسئله دیگری داریم به نام ضمان دَرَك. ضمان عهده كه مسئله اش در فقه مطرح بوده این است كه دو نفر با همدیگر معامله می كنند. چون مشتری بایع را نمی شناسد، گاهی یك وضعی پیش می آید كه مشتری حق دارد جنس را پس بدهد، مثل خیار فسخ اگر جنس معیوب از آب درآید. یك نفر می آید ضامن می شود كه اگر این معامله فاسد از آب درآمد من ضامن هستم. مثلاً شخص ناشناسی می خواهد فرشی را به شما بفروشد. شما یك دغدغه ای دارید، می گویید من این شخص را نمی شناسم، این فرش به این قیمت خوب می ارزد ولی فردا اگر این فرشْ دزدی از آب درآمد تكلیف من چیست؟ ! اگر صاحبش آمد و شناخت و شاهد هم آورد و معلوم شد این فرش دزدی است، در این صورت صاحب مال حق دارد مالش را ببرد. آنوقت تكلیف پول من كه فروشنده گرفته و رفته و به او دسترسی ندارم چه می شود؟ در اینجا یك نفر می آید ضامن عهده می شود؛ یعنی می گوید اگر خللی در این معامله پیدا شد و معلوم گردید كه این جنس مثلاً دزدی بوده و خلاصه این خطر وجود داشت كه پول تو از بین برود، من ضامن هستم. این هم خودش یك نوع بیمه است. در واقع آن شخص معامله ی شما را بیمه می كند. و نظیر این است ضمان دَرَك. ضمان درك آنجایی است كه عیب در كار باشد. درك به معنی عیب است. ضمان درك یعنی ضمان عیب. شما معامله ای با یك فروشنده ی ناشناس می كنید. با خود می گویید نكند این جنس معیوب از آب دربیاید و آنوقت دسترسی به فروشنده نداشته باشم. یك كسی می آید ضامن درك یعنی ضامن عیب می شود، می گوید اگر این جنس معیوب بود من خسارتش را به شما می پردازم.