این اصطلاح را باید برای شما توضیح بدهم كه اگر توضیح ندهم به مفهوم آیات كاملاً آشنا نمی شویم. یك فرمان و یك قانون (ولو قوانین بشری از طرف یك آمر بشری) ممكن است در یك جا مطلق بیان شود ولی در جای دیگر همین فرمان و همین قانون مقید بیان بشود و ما می دانیم كه صادر كننده ی این فرمان یا جاعل این قانون از هر دو یك مقصود دارد. حالا آیا باید آن مطلق را بگیریم و بعد بگوییم این مقید كه ذكر شده به یك علت خاصی بوده است یا اینكه آن مطلق را حمل بر این مقید بكنیم یعنی مقید را بگیریم؟ .

مثال خیلی ساده ای عرض می كنم: یك صاحب فرمانی كه شما فرمان او را محترم می شمارید اگر یك فرمان را در دو وقت با دو تعبیر ذكر كرد، در یك تعبیر به شما گفت فلانی را احترام كن، این مطلق است یعنی هیچ قیدی ذكر نشده، گفته فلانی را احترام كن. بار دیگر همان صاحب فرمان همان فرمان را به این شكل به شما می گوید: اگر فلانی چنین كاری كرد مثلاً اگر در جلسه ی ما شركت كرد احترامش كن.

اینجا یك «اگر» ذكر می كند، به طور مطلق نمی گوید احترام كن، می گوید اگر چنین كرد احترام كن. تعبیر اول مطلق است، به طور مطلق گفته احترام كن. معنایش این است كه چه در این جلسه شركت كند و چه از شركت در این جلسه امتناع ورزد من باید احترامش كنم. اما اگر تعبیر دوم را بگیریم معنایش این است كه اگر به اینجلسه آمد احترام كن و اگر نیامد نه.

می گویند قاعده اقتضا می كند كه مطلق را حمل بر مقید بكنیم یعنی بگوییم آنجا هم كه مطلق را ذكر كرده مقصود همین مقید بوده است.