«اوامر» جمع امر است. امر یعنی فرمان. از جمله افعالی كه در زبان عربی و هر زبان دیگر هست «فعل امر» است. مثلاً فعل «بدان» در فارسی و «اِعْلَمْ» در عربی فعل امر است.

بسیاری از تعبیرات كه در كتاب یا سنت آمده است به صورت فعل امر است. در اینجا پرسشهای زیادی برای فقیه طرح می شود كه اصولیون باید پاسخ آن را روشن كنند. مثلاً آیا امر دلالت بر وجوب می كند یا بر استحباب یا بر هیچ كدام؟ آیا امر دلالت بر فوریت می كند یا بر تراخی؟ آیا امر دلالت بر «مرّة» می كند یا تكرار؟ .

مثلاً در آیه كریمه وارد شده است:

خُذْ مِنْ أَمْوالِهِمْ صَدَقَةً تُطَهِّرُهُمْ وَ تُزَكِّیهِمْ بِها وَ صَلِّ عَلَیْهِمْ إِنَّ صَلاتَكَ سَكَنٌ لَهُمْ [1].

از اموال مسلمین زكات بگیر، به این وسیله آنان را پاك و پاكیزه می گردانی، و به آنها «دعا كن» كه دعای تو موجب آرامش آنهاست.

كلمه ی «صلِّ» در آیه شریفه به معنی «دعا كن» یا «درود بفرست» است. در اینجا این سؤال مطرح می شود كه آیا اولاً دعا كردن كه با صیغه امر فرمان داده شده واجب است یا نه؟ به عبارت دیگر آیا امر در اینجا دلالت بر وجوب می كند یا نه؟ ثانیاً آیا فوریت دارد یا نه؟ یعنی آیا واجب است بلافاصله پس از دریافت مالیات خدایی (زكات) درود فرستاده شود یا اگر فاصله هم بشود مانعی ندارد؟ ثالثاً آیا یك بار دعا كردن كافی است یا این عمل مكرر باید انجام یابد؟ .

اصولیون به تفصیل درباره همه اینها بحث می كنند و ما در اینجا مجال بحث بیشتر نداریم. افرادی كه رشته فقه و اصول را به عنوان رشته اختصاصی انتخاب كرده اند به تفصیل با آنها آشنا خواهند شد.

---