گمان می كنم وقت آن رسیده است كه خواننده ی محترم درك كند كه مسأله ای كه از لحاظ چندهمسری برای بشر مطرح بوده و هست چیست. مسأله این نیست كه آیا تك همسری بهتر است یا چندهمسری. در اینكه تك همسری بهتر است تردیدی نیست. تك همسری یعنی اختصاص خانوادگی، یعنی اینكه جسم و روح هر یك از زوجین از آنِ یكدیگر باشد. بدیهی است كه روح زندگی زناشویی كه وحدت و یگانگی است در زوجیت اختصاصی بهتر و كاملتر پیدا می شود. آن دو راهی كه بشر بر سر آن قرار گرفته این نیست كه از میان تك همسری و چندهمسری كدامیك را انتخاب كند. مسأله ای كه از این لحاظ برای بشر مطرح است این است كه به واسطه ی ضرورتهای اجتماعی، مخصوصاً فزونی نسبی عده ی زنان نیازمند به ازدواج بر مردان نیازمند، تك همسری مطلق عملاً در خطر افتاده است. تك همسری مطلق كه شامل تمام خانواده ها بشود افسانه ای بیش نیست. یكی از دو راه در پیش است: یا رسمیت یافتن تعدد زوجات و یا رواج معشوقه بازی؛ به عبارت دیگر یا چندهمسر شدن معدودی از مردان متأهل- كه حتماً از 10 درصد تجاوز نخواهد كرد- و سر و سامان یافتن و خانه و زندگی پیداكردن زنان بی شوهر، و یا بازگذاشتن راه معشوقه بازی؛ و چون در صورت دوم هر معشوقه ای می تواند با چندین مرد ارتباط داشته باشد، اكثریت قریب به اتفاق مردان متأهل عملاً چندهمسر خواهند بود.

آری، این است صورت صحیح طرح مسأله ی چندهمسری. اما مبلغان شیوه های غربی حاضر نیستند صورت صحیح مسأله را طرح كنند؛ حاضر نیستند حقیقت را آشكارا بگویند. آنها واقعاً مدافع مترس بازی و معشوقه گیری هستند، زن شرعی و قانونی را سربار و مزاحم می دانند و یكی اش را هم زیاد می دانند چه رسد به دو زن و سه زن و چهار زن، لذت را در آزادی از قیود ازدواج می شناسند، اما در گفته های خودبرای ساده دلان چنین وانمود می كنند كه ما مدافع تك همسری هستیم؛ با لحنی معصومانه می گویند ما طرفدار آنیم كه مرد تك همسر و با وفا باشد نه چندهمسر و بی وفا!