مسأله ی مهم اجتماع بشر در امروز این است كه بشر به تعبیر قرآن «خود» را فراموش كرده است، هم خود را فراموش كرده و هم خدای خود را. مسأله ی مهم این است كه «خود» را تحقیر كرده است، از درون بینی و توجه به باطن و ضمیر غافل شده و توجه خویش را یكسره به دنیای حسی و مادی محدود كرده است. هدفی برای خود جز چشیدن مادیات نمی بیند و نمی داند، خلقت را عبث می انگارد، خود را انكار می كند، روح خود را از دست داده است. بیشتر بدبختیهای امروز بشر ناشی از این طرز تفكر است و متأسفانه نزدیك است جهانگیر شود و یكباره بشریت را نیست و نابود كند. این طرز تفكر در باره ی انسان سبب شده كه هرچه تمدن توسعه پیدا می كند و عظیم تر می گردد، متمدن به سوی حقارت می گراید. این طرز تفكر در باره ی انسان موجب گشته كه انسانهای واقعی را همواره در گذشته باید جستجو كرد و دستگاه عظیم تمدن امروز به ساختن هر چیز عالی و دست اول قادر است جز به ساختن انسان.

گاندی می گوید:

«غربی برای آن مستحق دریافت لقب خدایی زمین است كه همه ی امكانات و موهبتهای زمینی را مالك است. او به كارهای زمینی قادر است كه ملل دیگر آنها را در قدرت خدا می دانند. لكن غربی از یك چیز عاجز است و آن تأمل در باطن خویش است. تنها این موضوع برای اثبات پوچی درخشندگی كاذب تمدن جدید كافی است.

تمدن غربی اگر غربیان را مبتلا به خوردن مشروب و توجه به اعمال جنسی نموده است، به خاطر این است كه غربی به جای «خویشتن جویی» در پی نسیان و هدرساختن خویشتن است. . . . قوه ی عملی او بر اكتشاف و اختراع و تهیه ی وسایل جنگی، ناشی از فرار غربی از «خویشتن» است نه قدرت و تسلط استثنایی وی بر خود. . . ترس از تنهایی و سكوت، و توسل به پول، غربی را از شنیدن ندای باطن خود عاجز ساخته و انگیزه ی فعالیتهای مداوم او همینهاست. محرك او در فتح جهان، ناتوانی او در «حكومت به خویشتن» است. به همین علت غربی پدیدآورنده ی آشوب و فساد در سراسر دنیاست. . . وقتی انسان روح خود را از دست بدهد، فتح دنیا به چه درد او می خورد . . . كسانی كه انجیل به آنان تعلیم داده است كه در جهان مبشّر حقیقت و محبت و صلح باشند، خودشان در جستجوی طلا و برده به هر طرف روانند؛ به جای اینكه مطابق تعالیم انجیل در مملكت خداوند در جستجوی بخشش و عدالت باشند، برای تبرئه ی سیئات خود از حربه ی مذهب استفاده می كنند و به جای نشر كلام الهی، بر سر ملتها بمب می ریزند. » .

و به همین علت اعلامیه ی حقوق بشر بیش از همه و پیش از همه از طرف خود غرب نقض شده است. فلسفه ای كه غرب عملاً در زندگی طی می كند، راهی جز شكست اعلامیه ی حقوق بشر باقی نمی گذارد.