[1]
«عقّاد» اعوان معاویه را كه عقلا بودند «انصار الدول و بناة العروش» می خواند ولی
انصار یزید را «جلاّدین» می خواند. می گوید: «فكان أعوان معاویة ساسة و ذوی
مشورة، و كان أعوان یزید جلاّدین و كلاب طراد فی صید كبیر»
[2]. یزید عادت
داشت كه سگهایی را به دنبال شكار بی گناهی بفرستد.
عقّاد اعوان یزید را بالاتر از دنیاپرست و هوادار دنیا می خواند. مثلاً عمرو عاص و
كلیه ی زیركان دور و بر معاویه هواخواه دنیا بودند، ولی سران اعوان یزید یك عده ای
بودند كه فطرت بشری آنها به كلّی مسخ شده بود.
[1] . از باب «تُعْرَفُ الاَشْیاءُ بِاَضْدادِها» باید هیئت حاكمه ی آن زمان شناخته شود تا امام حسین علیه السلام و سرّ
نهضت آن حضرت شناخته شود.
[2] . ص 88 [یاران معاویه همگی سیاستمدار و اهل شور بودند، و یاران یزید همه جلاّد و سگان ولگردی
بودند كه برای صید بزرگی رها شده بودند. ]