قبلاً لقب «سید الشّهداء» از آنِ حمزه عموی رسول اكرم بود و بعد به أبا عبد اللّه اختصاص داده شد. شهادت أبا عبد اللّه فراموشاند آنها را. وضع اصحاب أبا عبد اللّه هم طوری بود كه بر همه ی شهدای پیشین سبقت گرفت و خود أبا عبد اللّه فرمود: «اِنّی لا اَعْلَمُ اَصْحاباً اَوْفی وَ لا خَیْراً مِنْ اَصْحابی وَ لا اَهْلَ بَیْتٍ اَوْصَلَ وَ لا اَفْضَلَ مِنْ اَهْلِ بَیْتی» . اصحاب أبا عبد اللّه، هم از طرف دوست آزاد بودند هم از طرف دشمن. خود أبا عبد اللّه فرمود: آنها به غیر من كاری ندارند، و خودش هم شخصاً اجازه ی رفتن به آنها داد و فرمود: از تاریكی شب استفاده كنید. سر را هم پایین انداخت كه تلاقی نگاه ها موجب حیای آنها نشود. بنابراین آنها نه در تنگنای دشمن واقع شده بودند (مثل اصحاب طارق بن زیاد كه طارق كشتیها و خوراكیها را مگر به مقدار یك روز، سوزانید) و نه دوست از آنها خواهش و التماسی كرده بود و آنها را در رودربایستی گذاشته بود. حتی از اینكه نگاهش در آنها تأثیر كند اجتناب كرد [1].

---