سعدی می گوید:

البته نمی خواهم تعبیر «درشتی» كرده باشم. این شعر را بدین جهت خواندم كه نزدیك مقصود است. آیا همراه نرمی، صلابت هم نباید باشد؟ فرق است میان خشونت و صلابت. این ریگهایی كه در كف نهرها هست، سالیان درازی آب آمده از رویشان عبور كرده و آنها را ساییده است. وقتی انسان یكی از اینها را از كف نهری برمی دارد، می بیند كه صلابت دارد و سفت است و از این جهت با سایر سنگها فرقی ندارد، اما آنچنان صاف است كه انسان از لمس كردن آن كوچكترین احساس ناراحتی نمی كند، به طوری كه از دست كشیدن روی جامه ی خودش بیشتر احساس ناراحتی می كند تا از دست كشیدن روی آن سنگ. یك شمشیر صیقل داده شده، نرمش دارد به گونه ای كه مثل فنر تاب می خورد، ولی درعین حال صلابت هم دارد. مسأله ی صلابت داشتن، استحكام داشتن، شجاع بودن، نترسیدن از كسی غیر از خدا، غیر از مسأله ی خشونت داشتن است. پیامبران در عین اینكه منتهای تواضع و نرمش را در برخوردها و گفتارها و در اخلاق خودشان با مردم داشتند اما در راه خودشان هم قابل انعطاف نبودند، جز خدا از احدی بیم نداشتند، از احدی نمی ترسیدند.