دیگر با نهضت حسینی جایی برای این سخن باقی نمی ماند كه امر به معروف ونهی از منكر مرز می شناسد. خیر، مرز نمی شناسد. بله مفسده می شناسد؛ یعنی آنها كه می گویند امر به معروف و نهی از منكر مشروط به عدم مفسده است، درست می گویند. اگر هم ضرر را به معنی مفسده می گیرند، درست می گویند بدین معنی كه ممكن است من گاهی امر به معروف و نهی از منكر كنم، بخواهم خدمتی به اسلام كنم، ولی همین امر به معروف و نهی از منكر من مفسده ی دیگری برای اسلام به وجود آورد نه برای من، مفسده ای برای اسلام به وجود آورد كه آن مفسده از این خدمتی كه من از این راه به اسلام می كنم بیشتر است. بسیارند افرادی كه نهی از منكر می كنند ولی نه تنها نتیجه ای نمی گیرند، بلكه با نهی از منكرشان آن كسی را كه نهی از منكر می كنند بكلی از دین بری می كنند. من مسأله ی ترتّب مفسده را می پذیرم اما مسأله ی ضرر را، آن هم ضرر شخصی كه مرز امر به معروف و نهی از منكر ضرر شخصی است (درباره ی هر موضوعی می خواهد باشد) نمی پذیرم، به دلیل اینكه حسین بن علی نپذیرفت و به دلایل دیگر كه فعلاً مجال بحث در آنها نیست.