از قبل از مردن معاویه و همچنین بعد از مردن او، در دوره ی یزید، چه در وقتی كه امام در مدینه بود و چه در مكه و چه در بین راه و چه در كربلا، آنها از امام فقط یك امتیاز می خواستند و اگر آن یك امتیاز را امام به آنها می داد نه تنها كاری به كارش نداشتند، اِنعامها هم می كردند و امام هم همه ی آن تحمل رنجها را كرد و تن به شهادت خود و كسانش داد كه همان یك امتیاز را ندهد. آن یك امتیاز، فروختن رأی و عقیده بود. در آن زمان صندوق و انتخاباتی نبود، بیعت بود. بیعت آن روز رأی دادن امروز بود. پس امام اگر یك رأی غیر وجدانی و غیر مشروع می داد، شهید نمی شد. شهید شد كه رأی و عقیده ی خودش را نفروخته باشد.