بنابراین اصحاب حسین علیه السلام بر بدریون پیغمبر صلی الله علیه و آله و صفّینیّون علی علیه السلام
ترجیح داشتند، همان طوری كه اصحاب عمر سعد هم بر بدریون ابو سفیان و صفّینیّون
معاویه در شقاوت مزیت داشتند، چون اینها مثل بدریون ابو سفیان طبق عقیده و عادت
جنگ نمی كردند و مانند صفّینیّون معاویه هم مسأله ای مثل قتل عثمان اسباب
اشتباهشان نشده بود. اینها در حالی جنایت می كردند كه ندای دل و فریاد وجدانشان
بر خلاف بود (قُلوبُهُمْ مَعَكَ وَ سُیوفُهُمْ عَلَیْكَ) . اینها گریه می كردند و فرمان قتل می دادند،
اشك می ریختند و گوشواره از گوش فرزندان حسین علیه السلام می كشیدند، می لرزیدند و
آهنگ بریدن سر حسین داشتند.