تبعیض و رفیق بازی و باندسازی و دهانها را با لقمه های بزرگ بستن و دوختن، همواره ابزار لازم سیاست قلمداد شده است. اكنون مردی زمامدار و كشتی سیاست را ناخدا شده است كه دشمن این ابزار است، هدف و ایده اش مبارزه با این نوع سیاست بازی است. طبعاً از همان روز اول، ارباب توقع یعنی همان رجال سیاست رنجش پیدا می كنند، رنجش منجر به خرابكاری می شود و دردسرهایی فراهم می آورد. دوستان خیراندیش به حضور علی علیه السلام آمدند و با نهایت خلوص و خیرخواهی تقاضا كردند كه به خاطر مصلحت مهمتر، انعطافی در سیاست خود پدید آورد؛ پیشنهاد كردند كه خودت را از دردسر این هوچیها راحت كن، «دهن سگ به لقمه دوخته به» ؛ اینها افراد متنفذی هستند، بعضی از اینها از شخصیتهای صدر اول اند؛ تو فعلاً در مقابل دشمنی مانند معاویه قرار داری كه ایالتی زرخیز مانند شام را در اختیار دارد، چه مانعی دارد كه به خاطر «مصلحت» ! فعلاً موضوع مساوات و برابری را مسكوتٌ عنه بگذاری؟ .

علی علیه السلام جواب داد:

اَتَأْمُرونّی اَنْ اَطْلُبَ النَّصْرَ بِالْجَوْرِ. . . وَاللّهِ لا اَطورُ بِهِ ما سَمَرَ سَمیرٌ وَ ما اَمَّ نَجْمٌ فِی السَّماءِ نَجْماً، وَ لَوْ كانَ الْمالُ لی لَسَوَّیْتُ بَیْنَهُمْ فَكَیْفَ وَ اِنَّمَا الْمالُ مالُ اللّهِ [1].

شما از من می خواهید كه پیروزی را به قیمت تبعیض و ستمگری به دست آورم؟ از من می خواهید كه عدالت را به پای سیاست و سیادت قربانی كنم؟ خیر، سوگند به ذات خدا كه تا دنیا دنیاست چنین كاری نخواهم كرد و به گرد چنین كاری نخواهم گشت. من و تبعیض؟ ! من و پایمال كردن عدالت؟ ! اگر همه ی این اموال عمومی كه در اختیار من است مال شخص خودم و محصول دسترنج خودم بود و می خواستم میان مردم تقسیم كنم، هرگز تبعیض روا نمی داشتم تا چه رسد كه مال مال خداست و من امانتدار خدایم.

این بود نمونه ای از ارزیابی علی علیه السلام در باره ی عدالت، و این است ارزش عدالت در نظر علی علیه السلام.

---