عبادت و پرستش خداوند یكتا وترك پرستش هر موجود دیگر، یكی از اصول تعلیمات پیامبران الهی است. تعلیمات هیچ پیامبری از عبادت خالی نبوده است.

چنانكه می دانیم در دیانت مقدسه ی اسلام نیز عبادت سرلوحه ی همه ی تعلیمات است.

چیزی كه هست در اسلام عبادت به صورت یك سلسله تعلیمات جدا از زندگی كه صرفاً به دنیای دیگر تعلق داشته باشد وجود ندارد؛ عبادات اسلامی با فلسفه های زندگی توأم است و در متن زندگی واقع است.

گذشته از اینكه برخی عبادات اسلامی به صورت مشترك و همكاری دسته جمعی صورت می گیرد، اسلام به عبادتهای فردی نیز آنچنان شكل داده است كه متضمن انجام پاره ای از وظایف زندگی است. مثلاً نماز كه مظهر كامل اظهار عبودیت است، چنان در اسلام شكل خاص یافته است كه حتی فردی كه می خواهد در گوشه ی خلوت به تنهایی نماز بخواند خود به خود به انجام پاره ای از وظایف اخلاقی و اجتماعی از قبیل نظافت، احترام به حقوق دیگران، وقت شناسی، جهت شناسی، ضبط احساسات، اعلام صلح و سلم با بندگان شایسته ی خدا و غیره مقید می گردد.

از نظر اسلام هر كار خیر و مفیدی اگر با انگیزه ی پاك خدایی توأم باشد عبادتاست. لهذا درس خواندن، كار و كسب كردن، فعالیت اجتماعی كردن اگر للّه و فی اللّه باشد عبادت است.

در عین حال، اسلام نیز پاره ای تعلیمات دارد كه فقط برای انجام مراسم عبادت وضع شده است از قبیل نماز و روزه، و این خود فلسفه ای خاص دارد.