در همین خطبه حالات و مقامات و كرامتهایی كه برای اهل معنی در پرتو عبادت رخ می دهد توضیح داده شده است. از آن جمله می فرماید:

قَدْ حَفَّتْ بِهِمُ الْمَلائِكَةُ وَ تَنَزَّلَتْ عَلَیْهِمُ السَّكینَهُ وَ فُتِحَتْ لَهُمْ اَبْوابُ السَّماءِ وَ اُعِدَّتْ لَهُمْ مَقاعِدُ الْكَراماتِ فی مَقامٍ اطَّلَعَ اللّهُ عَلَیْهِمْ فیهِ فَرَضِیَ سَعْیَهُمْ وَ حَمِدَ مَقامَهُمْ یَتَنَسَّمونَ بِدُعائِهِ رَوْحَ التَّجاوُزِ. . . .

فرشتگان آنان را در میان گرفته اند، آرامش بر ایشان فرود آمده است، درهای ملكوت بر روی آنان گشوده شده است، جایگاه الطاف بی پایان الهی برایشان آماده گشته است، خداوند متعال مقام و درجه ی آنان را كه به وسیله ی بندگی به دست آورده اند دیده و عملشان را پسندیده و مقامشان را ستوده است. آنگاه كه خداوند را می خوانند، بوی مغفرت و گذشت الهی را استشمام و پس رفتن پرده های تاریك گناه را احساس می كنند.