در قرآن راجع به ابلاغ و دعوت، كلمه ی «نُصح» از زبان داعیان الهی زیاد آمده است. نصح یعنی خیرخواهیِ به معنی خلوص، چون نصح در لغت عرب در مقابلغِشّ است. وقتی كه در یك جنسی، در یك كالایی از غیر خودش قاطی كنند اصطلاحاً می گویند غشّ داخلش كرده اند. نصح كه در مقابل غشّ است یعنی سخن باید خلوص داشته باشد، یعنی از كمال خیرخواهی طرف و از سوز دل برخاسته باشد. آن كسی می تواند داعی الی اللّه و مبلّغ پیام خدا باشد كه سخنش نصح باشد، یعنی هیچ انگیزه ای جز خیر و مصلحت مردم نداشته باشد، سخنش از سوز دل برخیزد كه: «اِنَّ الْكَلامَ اِذا خَرَجَ مِنَ الْقَلْبِ دَخَلَ فِی الْقَلْبِ وَ اِذا خَرَجَ مِنَ اللِّسانِ لَمْ یَتَجاوَزِ الْآذانَ» سخن كز جان برون آید نشیند لاجرم بر دل، و سخنی كه فقط از زبان بیرون بیاید و دل از آن بی خبر باشد، از گوشهای مردم تجاوز نمی كند [1]. پی در پی پیغمبران می گویند: «وَ أَنْصَحُ لَكُمْ» [2]، «أَنَا لَكُمْ ناصِحٌ» [3]، «إِنِّی لَكُما لَمِنَ اَلنّاصِحِینَ» [4]. همه اش سخن از این است. وقتی كه موسی بن عمران با خدای خودش از سنگینی كار سخن می گوید، آن سنگینی فقط این نیست كه من می خواهم در مقابل فرعون با آن قدرت و جبّاریت سخن بگویم، پس كار سنگین است؛ نه، یك سنگینیهای دیگر است: خدایا مرا مدد كن كه موسایی باشم كه موسی دیگر در او وجود نداشته باشد، منی وجود نداشته باشد، خودی وجود نداشته باشد، انانیّتی وجود نداشته باشد، در نهایت خلوص بتوانم پیام تو را به مردم عرضه بدارم.

---