قرآن در سوره ی مباركه ی طه در مورد موسی بن عمران (علی نبیّنا و آله و علیه السّلام) مطلب را طرح می كند كه به حسب ظاهر جریان دیگری هست: موسی حركت كرده كه به مصر برگردد، زنش درد زایمان می گیرد و او به دنبال آتش برای آتشگیره می رود كه همسر خودش را در این سرما گرم كند. در وادی مقدس مواجه با وحی الهی می شود، برای اولین بار وحی به او می رسد و بعد هم مأموریت برای رساندن پیام الهی به فرعون و فرعونیها. موسی به مقامی رسیده است كه نایب نبوت است. پس یك آدم عادی نیست كه چنین سخنی گفته باشد. وقتی كه به او می گویند برو پیام خدا را به فرعون و فرعونیها ابلاغ كن، احساس می كند بار بسیار سنگین و رسالت فوق العاده مشكلی به دوش او گذاشته شده است. با این جمله ها یك سلسله تقاضاها می كند: «رَبِّ اِشْرَحْ لِی صَدْرِی» پروردگارا به من شرح صدر بده. «شرح صدر» خلاصه ی معنی اش این است: ظرفیت روحی بسیار وسیع و تحمل فوق العاده زیاد. خدایا بر ظرفیت روحی من بیفزا. «وَ یَسِّرْ لِی أَمْرِی » كار مرا بر من آسان گردان.

پس احساس می كند كه كاری است ثقیل و سنگین. «وَ اُحْلُلْ عُقْدَةً مِنْ لِسانِی » گرهی را (یا گره را) از زبان من باز كن. بعضی چنین فكر می كنند كه مقصود از اینكه «گره از زبان من باز كن» این است كه موسی اندكی زبانش می گرفته و مثلاً «سین» را خوب تلفظ نمی كرده است. حتی گفته اند آن وقتی كه بچه بود و فرعون می خواست امتحانش كند و آتش سرخ شده به دهانش گذاشت [زبانش دچار لكنت شد] . خیال نمی كنم اینها اساسی داشته باشد. «گره را از زبان من باز كن» ظاهراً همان است كه قرآن مكرر روی آن تأكید می كند كه پیغمبر ابلاغش باید ابلاغ مبین و پیام رساندنش باید روشن و آشكار و آشكاركننده و راهنمایانه باشد، چون بعدش می فرماید: «یَفْقَهُوا قَوْلِی » تا سخن مرا درك كنند، من بتوانم پیام تو را وارد فهم مردم كنم و مردم بفهمند. فهم كردن یعنی روشن شدن، درك كردن، واضح شدن مطلب برای شخص. «وَ اِجْعَلْ لِی وَزِیراً مِنْ أَهْلِی. `هارُونَ أَخِی. `اُشْدُدْ بِهِ أَزْرِی. `وَ أَشْرِكْهُ فِی أَمْرِی. `كَیْ نُسَبِّحَكَ كَثِیراً. `وَ نَذْكُرَكَ كَثِیراً» [1]پروردگارا این بار خیلی سنگین است، برای من كمك بفرست. انسانی را كه خودش پیشنهاد می كند، برادرش هارون است:

پروردگارا برادرم هارون را وزیر- كه معنی لغوی اش معاون است- و كمك من قرار بده، و او را در این كار با من شریك گردان. چرا؟ برای اینكه به اصطلاح راندمان كار ما بیشتر باشد، نه اینكه من می خواهم- العیاذباللّه- امتناع كرده باشم: «كَیْ نُسَبِّحَكَ كَثِیراً. `وَ نَذْكُرَكَ كَثِیراً» .

---