ما واقعاً باید در احوال پیشوایان بزرگ دینمان یعنی در احوال معصومین تأمل و تفكر كنیم، ببینیم آنها چگونه بودند. این خیلی فكر دارد: جنگ صفّین در یكی از كرانه های فرات رخ داد. اصحاب معاویه «شریعه» یعنی محلی را كه می شد آب برداشت می گیرند. بعد علی علیه السلام وارد می شود. اصحابش بی آب می مانند. [پیكی را] نزد معاویه می فرستد كه آخر ما اول برای مذاكره و صحبت كردن آمده ایم، بلكه خداوند با مسالمت این مشكل را از میان مسلمین بردارد و حل كند؛ چرا دست به چنین كاری زدی؟ ولی معاویه كه فكر می كند پیروزی بزرگی به دست آورده گوشش بدهكار نیست. وقتی كه امیرالمؤمنین می بیند كه فایده ندارد، دستور حمله می دهد و همان روز به شام نرسیده، اصحاب معاویه رانده می شوند و اصحاب علی علیه السلام شریعه را می گیرند. بعد اصحاب می گویند: ما حالا دیگر مقابله به مثل می كنیم و اجازه نمی دهیم اینها آب بردارند. علی علیه السلام می گوید: ولی من این كار را نمی كنم چون آب یك چیزی است كه خدا آن را برای كافر و مسلمان قرار داده. این كار دور از شهامت و فتوّت و مردانگی است. آنها چنین كردند، شما نكنید. علی نمی خواهد پیروزی را به بهای یك عمل ناجوانمردانه به دست بیاورد. این نكات در سیره ی بزرگان زیاد است.