برای حق باید از حق استفاده كرد. معنی این حرف این است: اگر من بدانم چنانچه یك حرف ناحق و نادرست، یك دروغ بگویم یا یك حدیث ضعیف، حدیثی كه خودم می دانم دروغ است برای شما بخوانم همین امشب همه ی گنهكارانِ شما توبه می كنند و همه ی شما نمازشب خوان می شوید، [در عین حال ] اسلام به من چنین كاری را اجازه نمی دهد. آیا اسلام اجازه می دهد ما دروغ بگوییم كه مردم برای امام حسین اشك بریزند؟ آن كه می شنود كه نمی داند دروغ است، اشك ریختن برای امام حسین هم كه شك ندارد اجر و ثواب دارد، آیا اسلام اجازه می دهد؟ ابداً. اسلام نیازی به این دروغها ندارد. حق را با باطل آمیختن، حق را از میان می برد. وقتی انسان حق را ضمیمه ی باطل كرد، حق دیگر نمی ایستد، خودش می رود. حق تاب اینكه همراه باطل باقی بماند ندارد.

گفتند: یكی از علمای بزرگ یكی از شهرستانها پای منبری نشسته بود. یك آقایی كه شال سیّدی به سر داشت، روضه های دروغ می خواند. آن آقا كه از مجتهدین خیلی بزرگ بوده، از پای منبر گفت: آقا اینها چیست داری می گویی؟ یك وقت او از بالای منبر فریاد زد: تو برو دنبال فقه و اصولت، اختیار جدّ خودم را دارم، هرچه دلم بخواهد می گویم. «اختیار جدّم را دارم» یعنی چه؟ ! غرضم این است: یكی از راههایی كه از آن راه بر دین از جنبه های مختلف ضربه وارد شده است، رعایت نكردن این اصل است كه ما همان طور كه هدفمان باید مقدس باشد، وسایلی هم كه برای این هدف مقدس استخدام می كنیم باید مقدس باشد. مثلاً ما نباید دروغ بگوییم، نباید غیبت كنیم، نباید تهمت بزنیم؛ نه فقط برای خودمان نباید دروغ بگوییم، به نفع دین هم نباید دروغ بگوییم، یعنی به نفع دین هم نباید بی دینی كنیم، چون دروغ گفتن بی دینی است. به نفع دین دروغ گفتن، به نفع دین بی دینی كردن است. به نفع دین تهمت زدن، به نفع دین بی دینی كردن است. به نفع دین غیبت كردن، به نفع دین بی دینی كردن است. دین اجازه نمی دهد ولو به نفع خودش ما بی دینی كنیم. «اُدْعُ إِلی سَبِیلِ رَبِّكَ بِالْحِكْمَةِ وَ اَلْمَوْعِظَةِ اَلْحَسَنَةِ» . ببینید سیره ی تبلیغی پیغمبر اكرم- كه از مهمترین سیره های ایشان است- چگونه بوده! پیغمبر، اسلام را چگونه تبلیغ كرد، چگونه ارشاد و هدایت كرد؟ بعداً- ان شاء اللّه- درباره ی سیره ی تبلیغی رسول اكرم صحبت می كنم و عرایضی عرضه می دارم.