هدف ما تبلیغ دین است. دیگر از این بهتر كه نمی شود. یك وقت هدف من در كاری شخص خودم است، كاری را برای خودم می خواهم بكنم، برای رفاه و منفعت خودم می خواهم انجام بدهم. آنجا محرز است. ولی اگر من بخواهم كاری را نه برای خودم بلكه برای دین انجام بدهم، در این صورت آیا جایز است از هر وسیله ای استفاده كنم؟ اگر من بخواهم برای منافع خودم كار كنم، مثلاً وقتی كار من گیر پولی یا اداری دارد بیایم پیش شما- كه می توانید مشكل مرا حل كنید- چهارتا دروغ جعل كنم برای اینكه مشكلم حل بشود، در اینجا همه مرا ملامت می كنند، می گویند این را ببین، برای اینكه مشكلش حل بشود تملق می گوید، چاپلوسی می كند، دروغ می گوید، تهمت می زند. ولی یك وقت هدف چیز دیگر است؛ من می خواهم یك مسجد بسازم، برای خودم كه نمی خواهم بسازم. واقعاً هم در مسجد ساختن هدف نامقدسی ندارم. من جزء كسانی هستم كه بانی شده ایم در فلان محل كه مسجد ندارد مسجدی ساخته بشود كه در آنجا مردم بیایند نماز بخوانند، مجالس وعظ تشكیل بشود، بچه ها بیایند دستورهای دین را یاد بگیرند و جلساتی باشد. این مسجد مصالح می خواهد، گرفتاریهای دیگر دارد، اشكالات اداری ممكن است پیدا كند، و از مردم نیز باید پول گرفت. حالا یك آدم اهل خیر پاشنه ی گیوه راور كشیده برای اینكه كار این مسجد را درست كند. نزد كسی می رود، یك حرفی می زند كه هر جور هست از او پول در بیاورد، چهارتا دروغ می گوید ولی بالأخره پنج هزار تومان پول برای مسجد درمی آورد. دو تا دروغ به یك نفر دیگر می گوید، چهار تا تملق و چاپلوسی نسبت به دیگری می كند كه شما چنین هستید، چنان هستید، ما به شما از قدیم ارادت داریم، خواب دیدم كه داشتید در بهشت كلّه معلّق می زدید، حتماً هم چنین چیزی هست. ده هزار تومان هم از این می گیرد. پنجاه هزار تومان از یكی دیگر می گیرد. حال این را ما چه می گوییم؟ شاید بسیاری از مردم این عمل را تقدیس و نوعی فداكاری تلقی می كنند؛ می گویند ببین این بیچاره برای خودش كهكار نمی كند، از صبح تا غروب پاشنه ی گیوه راور كشیده فقط برای مسجد. ببین برای این كار، دیگر چه نمی كند این آدم! به هركس می رسد، به هر وسیله شده بالأخره این پول را برای این مسجد در می آورد، واقعاً مرد فداكار و باگذشتی است.

آیا این كار درست است یا درست نیست؟ مسألةٌ.