گفتیم كه در منطق عملی، مثل منطق نظری، سبكها و متدها مختلف است، یعنی راه حل هایی كه افراد جستجو می كنند فرق می كند. به عنوان مثال گفتیم یكی منطقش منطق زور است، دیگری منطقش منطق محبت و اخلاق و رأفت است، سومی منطقش منطق دوراندیشی و تدبیر است، چهارمی منطقش منطق سرعت و تصمیم فوری و معطل نشدن است، یكی دیگر منطقش منطق نیرنگ و فریب است، یكی منطقش منطق تماوت و مرده وشی است، و مثال زدیم. اكنون در تتمه ی سخنم همین قدر عرض كنم كه در منطق نظری، عده ای تابع منطق قیاسی بودند، عده ای تابع منطق تجربی و حسی شدند و عده ای تابع منطق آماری. قیاسیها تجربیها را نفی می كردند، تجربیها قیاسیها را نفی می كردند، و وضع به همین منوال بود. در عصر اخیر، از كارهای بسیار خوبی كه شد این بود كه علمی به نام «متدولوژی» یعنی علم متدشناسی به وجود آمد. این علم می گوید: آنها كه می گویند متد قیاسی و متدهای دیگر را نفی می كنند اشتباه می كنند، آنها هم كه می گویند متد تجربی و متد قیاسی را نفی می كنند اشتباه می كنند، آن هم كه مثلاً می گوید متد دیالكتیكی و نه استاتیكی اشتباه می كند. عمده این است كه انسان جایش را بشناسد: كجا جای اسلوب قیاسی است، كجا جای اسلوب تجربی، و كجا جای آن دیگری. این مقدمه را برای این عرض كردم كه در منطق عملی هم عیناً مطلب از همین قرار است. در منطق نظری بعضی از اسلوبها به كلی طرد شد چون آنها اسلوب علمی نبود، مثل اینكه انسان در مسائل علمی بخواهد به گفته های دیگران حتی بزرگان اعتماد كند و مثلاً بگوید فلان مطلب را چون ارسطو گفته دیگر نمی شود غیر از این باشد؛ گفته ی هیچ عالمی حجت نیست.