ابتدا لغت «سیره» را معنی كنم كه تا این لغت را معنی نكنم نمی توانم سیره ی پیغمبر
را تفسیر كنم. «سیره» در زبان عربی از ماده ی «سِیْر» است
[1]. «سیر» یعنی حركت،
رفتن، راه رفتن. «سیره» یعنی نوع راه رفتن. سیره بر وزن فِعْلَة است و فِعْلَة در زبان
عربی دلالت بر نوع می كند. مثلاً جَلْسَه یعنی نشستن، و جِلْسَه یعنی سبك و نوع
نشستن. و این نكته ی دقیقی است. سیر یعنی رفتن، رفتار، ولی سیره یعنی نوع و سبك
رفتار. آنچه مهم است شناختن سبك رفتار پیغمبر است. آنها كه سیره نوشته اند،
رفتار پیغمبر را نوشته اند. این كتابهایی كه ما به نام «سیره» داریم سیر است نه سیره.
مثلاً
سیره ی حلبیّه سیر است نه سیره؛ اسمش سیره هست ولی واقعش سیر است. رفتار
پیغمبر نوشته شده است نه سبك پیغمبر در رفتار، نه اسلوب رفتار پیغمبر، نه متد
پیغمبر.
[1] لغت «سیره» را شاید از قرن اول و دوم هجری، مسلمین به كار بردند. گو اینكه در عمل، مورخین ما از عهده
خوب بر نیامدند ولی لغت بسیار عالی ای انتخاب كردند. شاید قدیمترین سیره ها را ابن اسحاق نوشته كه بعد از او
ابن هشام آن را به صورت یك كتاب درآورده است. و می گویند ابن اسحاق شیعه بوده و در حدود نیمه ی قرن دوم
هجری می زیسته است.